Еве која е најголемата трагедија со која се соочуваме, покрај нели, многуте трагични ситуации на денешницата – оној момент кога барате пари...
Луѓето знаат да бидат опасни играчи кога станува збор за остварување на нивните цели. Отсекогаш ме скокоткало прашањето дали треба да се движиш во нормите и да го правиш она што е правилно или понекогаш, одвреме навреме или можеби секогаш треба да играш валкано за да ги оствариш она што е во твоите замисли.
Затвори ги очите, само на момент изолирај се во твојата фантазија. Не мисли на светот и на сите отровни нешта кои излегуваат од него. Заборави на сите проблеми, на сите нервози, на сите подеми и падови на твојот трнлив пат. Само замижи и изолирај се во тишина која се наоѓа во твојата глава...
Ноќ е, стрелките на часовникот форсираат да дојде утро, сам сум и имам црни мисли во главата. Не можам да си објаснам, но отсекогаш се чувствував како да не припаѓам тука, како ова место и ова време да се стегите кои ме држат да полетам...
Се разбудив денес, можам да ги отворам очите и повторно да ја почувствувам светлината која насилно влегува во моите зеници правејќи да се чувствувам непријатно. Ја кревам главата и го чувствувам убавиот мирис на ванила од освежувачот во десниот агол од просторијата.
Убаво ми е на многу места низ градот. Убаво ми е во градскиот парк, особено при промената на сезоните, слушајќи ја ѕвонливата смеа на дечињата...
Беше вечер, седев на терасата и уживав во вечерно кафе со цигара, надвор врнеше и дождот правеше еден тивок, пригушен звук кој можеше да се слушне надалеку.
Кога бевме помали, ни всадија во глава дека мора да се трудиме во свидетелството да ги имаме сите петки...
Стисни ги забите, биди силен, без разлика колку ќе те погоди животот туркај, вложи го цело тело, цел напор, цело твое битие. Издржи на притисокот, не потклекнувај, не се предавај, трчај кон целта иако си изнемоштен...
Постојат типови на луѓе кои се специјално скроени да ти го уништат денот. Мене навистина не ми е гајле какви се нивните навики кога се по дома...
Нема некој што бил студент, а не ја искусил, дури и оние кои се обидувале да ја избегнат, порано или подоцна се соочиле со нејзината подваријанта која носи различно име, а ги има истите карактеристики. Зборвувам за оној период кога повеќе преферирате да ви падне клавир...
Се раѓаш без да бидеш свесен за тоа. Доаѓаш во светот и уште пред да знаеш што ти се случува кислородот насилно навлегува во твоите дишни патишта. Без да знаеш зошто ја чувствуваш првата болка во твоите гради, светот те пречекува за првпат учејќи те дека тука работите не се совршени, а што знаеш ти тогаш?
Ретко кој не доживеал момент кога се почувствувал како вистински неуспех. Чувствувате како ништо да не ви оди од рака, како целиот ваш...
Еве еден момент од детството на која без подзаборавила, а е смешно-тажен и бизарен истовремено: одењето на бајачка...
Беше типично утро во вторник, истата рутина наутро, со кафе во рака листав утрински програми на телевизија, чекајќи да дојде времето за да одам на работа. Немаше ништо специфично, само истото досадно повторување.
Еве го најупотребуваниот збор во македонското секојдневие, зборот кој сите го мразиме, зборот кој се правиме дека го презираме...
Се будиме секое утро, час покасно или можеби час порано. Трчаме низ домот трудејќи се да оставиме што е можно помал неред, а да стигнеме да направиме сè пред да се јурнеме низ вратата како стампедо кон нашите обврски.
„Леле колешке ама си се здебелила, што така, па не беше ти волкава“. Зборови упатени наместо поздрав од извесна госпоѓица...