Понекогаш храброст е да ги отвориш очите и да станеш од креветот

Понекогаш, храброста е толку едноставна што само треба да ги отворите очите наутро. Понекогаш, храброст е да направите напор да го изедете појадокот без да си го напишете името во житарките или да ги скршите забите од некоја тврда храна.

Понекогаш, храброста е начинот на кој се заљубуваме во нашата тага и меланхолија која нѐ заспива, која ја чувствуваме секоја ноќ убедувајќи се дека можеме да ја надминеме, иако се чувствуваме поинаку.

Не, храброста не е исказ, ниту пак постигнување. Понекогаш храброста е начинот на кој бавно ги отстранувате сите негативни луѓе од животот слушајќи го нивниот глас во јавност без да им ја свртите главата.

Понекогаш храброст е да се смеете за вашата помалечка сестра, иако срцето ви е скршено на ситни делчиња. Понекогаш храбро е да ѝ кажете дека љубовта постои дури и во денови кога не верувате дека постои.

Видете, храброста не е качување на Монт Еверест или менување на светот.

Понекогаш планината што треба да ја искачите е составена од работни денови и месеци, од тоа да се туркате напред, дури иако сакате да се закопате и да останете во минатото.

Понекогаш да го промените светот значи да го промените сопствениот свет – онака како што постепено ви е потребно, како што ви е потребно нежно да заздравите затоа што храброста не значи војна и крвопролевање.

Понекогаш храброста е тивка борба, мекост која тлее во вас и која светка дури и во најтемните дни и ве потсетува дека вие сте храбри и дека растете. И дека има надеж.

С. С. | Црнобело