Поучна приказна што ќе направи да гледате на работите од една поинаква перспектива.

Ти го пушташ дечко ти на пиво со другарите? Да! Му го одврзувам синџирот и го пуштам. Му давам и лепче и водичка, го гледам како бубреже во лој. Кога е добар, го пуштам и на прошетка. Какво е бре ова прашање? Како вас, како жени, ви импонира ова прашање и одговорот кој го давате – го пушташ ли, да го пуштам, не – не го пуштам…

„Ти да не имаш ондулација?“, ме прашува постара колешка со која и не сме нешто особено блиски. „Молам“, се чудам во неверување. „Што дали имам?“ „Тоа бе, со јајце клетките, за бебе“. „Мислиш–овулација?“ „Да де, тоа. Имаш?“ „Не, циклус имам добиено“, одеднаш споделувам лични информации со персона која не ми значи апсолутно ништо, иако немаме споделено ниту едно кафе. Не знам од каде ми доаѓа да ѝ кажувам што имам и што немам...

Замислете си ја следнава ситуација. Се подготвувате за вечерно излегување со вашите пријателки. Ќе одите на вечера, можеби еден коктел, можеби два, можеби ќе завршите во некој ноќен клуб....

„Девојче е!“, процедува пријателката низ заби, така некако тажно и несреќно, мислиш ѝ се урнал и пеплосал целиот свет под нозете. „Леле, колку убаво, само да е жива и здрава, да ви носи радости. Две сестрички, ќе си се дружат и чуваат. Срциња“. „Не знам, некако не ни е по ќејфот… маж ми има многу мерак за машко, пукна значи. Ќе одиме и на трето дете за машко...

Петок, ставив мек, топол кроасан во чинијата, неколку парчиња кашкавал и си ставив свежо цеден сок во чашата...

Општо е позната генерализацијата дека мажите важат за подобри корисници на логиката и практиката, додека жените се покреативни и по естетски настроени. Еве неколку примери за тоа како постапуваат горенаведените во различни ситуации низ домот. Притоа се молат читателите да не го земат ова четиво при срце.

Понекогаш во животот нема потреба да ги сфаќаш работите, ниту да се обидуваш да помогнеш на луѓето на кои едноставно не може да им се помогне.

Префинета, елегантна чекори самоуверено на високите потпетици - вистинска магија за очи, сè до моментот кога гнилото излезе од неа.

Ако постои категорија на најверни обожаватели на циркусот наречен Евровизија, дефинитивно тоа би било моето друштво. Секоја година без исклучок се собираме, малку за сеир, повеќе за смеа, почнува да тлее тоа патриотско жарче додека го гледаш државното знаме како провејува на екранот. Зрнцето надеж дека конечно ќе се избориме за добар пласман...

Нема место во светот како Балканот. Оваа група на народи се посебни во секој поглед. Од сезнајковци до бабини деветини, ова се неколку работи по кои Балканците се разликуваат од остатокот од светот.

„Леле директорке, што сте ни убава денеска! Па како ви стои жолто, како некое лале сте. Што парфем имате, прекрасно мириса! Значи најубава и најпаметна директорка имаме!“ Абре да може да се вовлечете онаму каде што не грее сонцето кај претпоставените сигурно ќе го направите тоа. Од што материјал сте создадени, уште не можам да се одлучам дали да ви аплаудирам...

Сте сретнале некогаш луѓе кои мислат дека знаат сè? Всушност, се извинувам. Глупаво прашање нели? Па се разбира, кога сме опкружени со нив.

Ние луѓето сме чудна мешавина на разум, потребни функционални делови и емоции. Најдобар робот, ако треба да зборувам по струка...

Вљуби се во жена која ја сака природата. Некоја која ужива да поминува повеќе време надвор, отколку затворена дома. Жена со авантуристички дух која нема да се двоуми доколку треба да скокне во вода и да си ја намокри косата. Жена која е природна и спонтана. Некоја која нема да се двоуми да го земе само пасошот и најнеопходното доколку треба да се тргне на некоја патувачка авантура...

„Господе, дај ми сила да ја преживеам матурата на ќерка ми“. Па повеќе би рекла дека треба да ти даде разум, но добро. Вие си знаете. Нова година, нови матурски прослави. Постои ли место на планетава Земја, освен Балканов, каде што луѓето толку многу се потресуваат за завршено средно образование? Средно, коешто патем е задолжително кај нас...

Многу често насекаде можам да слушнам една реченица која ужасно ме иритира, бидејќи она што го наговестува всушност е вистината за нашето постоење. Колку и да ми се ежеше кожата, дури и јас самиот ја користев за да го опишам она што се случува околу. Сè започнуваше со „Какво време дојде”, а потоа се лепеа глупостите кои беа карактеристични за живеењето на ова издивено општество...

Да, ова е уште еден текст во врска со деведесеттите. И да, не е последен, и да, прв текст на оваа тема од мене (и јас да си го кажам своето).