„Во хотелот влезе човек и ме замоли да му го наполнам телефонот. Прифатив, но одеднаш го видов со полуотворено око како се ’клешти‘ и се тресе на фотелјата на...

„Дедо Мраз постои, но тој не е старец со брада и црвен костим. Тоа е само нешто што им го кажуваме на децата бидејќи се премногу мали да ја разберат...

Баба ми ги перела алиштата, видела малку сонце, па ги извадила надвор да се исушат побрзо. Цела недела помина, а сè уште ја слушам како ми зборува дека ѝ замирисале од чадот

Кога жената ќе почувствува дека не ја почитуваат како што заслужува, таа заминува, оставајќи зад себе маж исполнет со каење за пропуштената шанса.

Баба и дедо разгалуваат со прегратки, нежност, внимание, љубов, пари… Баба и дедо не кријат дека нивниот свет се врти околу вас.

Јасно и гласно ќе ви кажат дека не треба да го лулате бебето за да заспие, а потоа ќе ви предложат да купите скапи релаксатори кои ќе го прават токму она за што се создадени рацете на мајката и таткото – за лулање.

Си дозволуваш да им се лутиш на луѓето, но престануваш да им се одмаздуваш, знаејќи дека Универзумот ќе се справи со тоа многу подобро од тебе...

Се сеќавате ли на друштвените игри што ги игравме како деца? Колку од вас сѐ уште ги помнат правилата за играта: „Не лути се човеку“? Ги играте ли сѐ уште со своите деца?

Кога икате - некој ве озборува, а ако ве чеша окото - ќе видите некого... Кои се народните верувања во вашиот крај, кои ви ги пренеле вашите мајки и баби?

Најдете работа што ќе ви донесе радост и не ѝ робувајте. „Посакував да работам повеќе“ не е нешто што ќе биде напишано на вашиот гроб.

„Животот со личноста што ја сакаш не е таков како што сите си мислат. Не стануваш рано наутро за да појадувате во кревет заедно. Не се прегрнувате во кревет додека да заспиете секоја ноќ. Тоа значи да се расправаш за едноставни работи...

Кога самотијата не ти е осаменост, туку потреба за баланс, тогаш и најголемите турбуленции најлесно се поднесуваат...

Скопје го сакам најмногу заради спомените и среќните мигови поминати во него и оние кои ги живеам во моментов. Градот веројатно не го прави неговиот изглед, загадениот воздух и запоседнатите тротоари од автомобили. Градот го прават за мене убав токму сеќавањата и миговите кои се дел од нашето секојдневие.

Во мое време, пред околу 30 години, детските песни беа невини и искрени, се пееше за првата симпатија, за другарството, се пееше за учителките и градот убав, а пред сè се пееше од срце и љубов за децата.

Македонската жена од руралните краишта е таа која часови и часови поминувала над разбојот за да ги создава овие уметнички дела, скроени и везени до најситниот детаљ. Жените ги изработувале носиите од почетокот до крај, почнувајќи со предењето на суровините и бојосувањето на преѓата. Македонските носии се гордост македонска, зарем не?

Немаше паметни телефони, туку само фиксни, се играше со џамлии, пластелин, топка, се јадеше маст и леб, се испраќаа честитки за Нова година... Погледнете ги фотографиите кои ќе ве навратат назад во детството и ќе ви го стоплат срцето.

Во манастирот Свети Никита на Скопска Црна Гора верникот застанува со лицето накај олтарот. Се прекрстува, прави круг и се поклонува свртен кон олтарот. И тоа го повторува трипати. Кога ќе заврши последниот круг ја кажува молитвата „Оче наш“, а потоа си ја кажува својата желба или мака.

Понекогаш замислувам како со отворање на очите ќе се најдам сред криенка. Некои од нив знаеја добро да се кријат, се пентереа насекаде, но останатите беа лесна мета за откривање со исклучок на ситната Ангела која можеше да се пикне и во глувчешка дупка. Кои спомени веднаш ме враќаат во детството и би сакал повторно да ги проживеам?