Свесни сме дека некогаш нештата не се подредуваат онака како што сакаме. Знаеме и дека со некого ќе се збогуваме уште пред да успееме добро да се запознаеме.

Една млада жена се враќала од работа со автомобилот. Возела внимателно, бидејќи автомобилот бил нов, купен со тешко стекнатата заштеда на нејзиниот сопруг.

Кога бевте помлади имавте широк круг на другари и пријатели и секогаш имавте со кого да излезете навечер или каде да одите на гости.

Сите си имаме некоја мака, сите се соочуваме со проблеми. Прашањето е – кој колку умее тоа да го издржи, достоинствено, исправено, храбро, наместо да потклекнува на првата препрека, да се сопне од најмалиот камен и никогаш повеќе да не стане, извалкан од прав и солзи. Велат, не постои кантар кој може да ја измери мојава и твојата тежина на душата, и јас велам – дека постои....

Најголемата животна лекција која сум ја научил досега? Оние коишто се прилепени за тебе од корист како некои паразити, порано или подоцна ќе си го покажат вистинското лице. Тие пијавици кои само сакаат да цицаат крв и гледаат што е можно повеќе да искористат од тебе на секој можен начин, најдобро е да ги отстраниш од својот живот...

„Девојче, чекаат луѓе од цела Македонија. Тешко дека ќе дочекаш ред. Нема доволно офталмолози. Некои станаа директори, некои напуштија. Нема термини“, ми вели медицинската сестра.

Избледеа годините и деновите, како стар износен капут, понекаде изгризан и подгорен. И љубовта ни остана таква, само што траеше многу пократко од стариот капут...

Ако сила немаш за да ја износиш на плеќи нејзината сила, оди си. Ако немаш желба да ѝ ги скротиш демоните на душата, оди си.

Сродна душа. Прекрасен термин кој го користиме за личност која нè прави комплетни. Но, вистинската сродна душа е нешто сосема друго.

Кога некого сакате, навистина може да ве повреди и неговата тага. Затоа и веднаш „скокате“ во улогата на утешител и не им дозволувате да тагуваат.

Дел сум од една загубена генерација која од првиот момент на стапнување во забавиште црташе знаме со петокрака, за некоја година подоцна да треба да научи да го црта знамето со 16 „морковчиња“, а по некое време да се заборави и тоа и да се совлада цртањето на знамето „вентилатор“. Ниту ни беше јасно што се случува, ниту пак некој седна да ни објасни...

На крајот од едно поле стоеле Љубовта и Осаменоста и набљудувале млад вљубен пар. Осаменоста ѝ рекла на Љубовта...

Вие заглавени на половина пат сте најтрагични. Сеете негативна енергија, мрачите сè околу себе, тапкате во место, сонувате за некои подобри краишта, но повторно сте тука.

Пред неколку недели ми дојде еден пријател на кафе. Седевме и разговаравме за животот. Во одреден момент, станав и му реков дека ќе ги измијат шолјите и ќе се вратам за минутка. Пријателот ме погледна како да сум изговорил нешто толку глупаво, толку непромислено и засрамувачко. Тогаш ми рече со малку надменост и ароганција во гласот: Мило ми е што ѝ помагаш на жена ти...

Во морето безлични и бездушни луѓе, ретки се оние кои се сè уште добри, нерасипани, со неизвалкана душа и образ. Просто ти доаѓа да ги заштитиш со закон како некои ретки ендемски видови. Многу народ околу нас, ама малку луѓе. „Кај отидоа луѓето?“ – беше прашањето кое баба ми упорно го поставуваше непосредно пред да почине...

Сите сме свесни колку простувањето е важно, кога сакаме да спасиме некој однос или да го задржиме мирот дома. Но, дали сме спремни да си простиме себе во иста мерка?

Зошто луѓето се мажат и женат не е наша работа, меѓутоа станува наша главоболка кога постојано, без ниту еден ден одмор, се жалат од сопствениот брак и партнерот. Тогаш практично станува ваша работа, бидејќи од вас очекуваат да бидете дежурен психијатар кој има моќ да ги реши сите нивни проблеми. Не можеме да ви ги решиме проблемите...

Отворам новчаник, таму ѕиркаат последните денари кои останаа за да се истурка месецот, а има уште доста до крајот. Навикнат бев на преживување, ми се чини сите во Македонија беа навикнати да преживуваат наместо да живеат.