Секоја временска рамка поседува свои млади претставници - припадници на своевидна „модерна“ класификација. Шмизлите, кремците, скинерите, некогаш беа едни од најпопуларните во низата, а секој кој не беше нивен припадник беше прогласен за „несфатен“, вклучувајќи ги и бубалиците.

И биди човек, за утре да имаш човек да ти се најде. Не сити се на туѓите грешки и ти ќе згрешиш, порано или подоцна...

Ќе се изненадите колку често жената доаѓа дома по напорен ден и кога конечно ќе легне во кревет или ќе се истушира, почнува да плаче.

Се сеќавате ли вие што добивавте најчесто? За што служеше овој дел од опаковката на мастиките за џвакање?

Сосетката ми раскажа како пред зграда влегувајќи во автомобилот си ја ставила чантата на задно седиште преку задната врата, си затворила и додека да седне напред, на возачкото седиште, некој одзади отворил врата ѝ ја грабнал чантата и избегал, додека таа воопшто да се свести.

Нивите ги заборавивме, стока никој не чува, тепсиите, сукалките, тенџерињата се луксуз в кујна! Манџа, грав, пециво, леб месен! Уф, Бог да чува - кичерај! Интернетот се „усфити“, телефоните горат, а празните ѕидови дома молчат! Сите сме селфи со насмевки изглумени!

Колку сум постара, толку повеќе сакам тишина. И тоа не само затоа што сум уморна од забави, туку затоа што сум жедна за квалитетен начин на живот.

Ај молчи. Ај молчи, барем свекрвата ти помага, што ако ти се меша во бракот. Ај молчи, барем мажот не те тепа, не е некој алкохоличр или коцкар, остај ти романтика.

Си била една Осамена жена, била вдовица и имала 68 години. Првата година по смртта на сопругот бесцелно кружела низ големиот стан, размислувала за смртта и немала волја за живот.

„Во Бутел, на пазарчето, има една бабичка, продава чаеви. Бутелчани добро знаат за кого зборувам. Сѐ што има на пакетчето пред себе не чини повеќе од 100-200 денари... Помина постара госпоѓа, скришно ѝ стави во раката некој денар...“, раскажува Мартин Јовановски од Скопје.

Имам мали гробишта со луѓе кои некогаш ми беа многу драги. Тие не умреа навистина, но за мене се мртви – засекогаш.

Ќе премолчиш нешто за да го сочуваш мирот. Ќе проголташ нешто за да не се замериш. А потоа, токму тоа што ќе го премолчиш, тоа што ќе го проголташ...

На крајот на денот убаво е кога некому ќе му го направиш денот и ќе му дадеш приказна за раскажување, а сигурно со кафенце сосетките си помуабетиле како јас се шетам, додека сопругот ми ја чисти куќата.

„Се преправав дека сум слеп за да не ја повредам. Не се вљубив во неа заради нејзината убавина, туку затоа што таа беше мила и прекрасна личност“ – рекол мажот во оваа поучна приказна за една жена што ја загубила убавината.

Си живеела еднаш една Уморна жена. Секое утро откако ќе се разбудела се терала цел ден да работи и исцрпена одела на спиење. Не се сеќавала кога последен пат се чувствувала одморена, полна со сила и желба за живот…

Дали почнавме да раѓаме гении или темпото со кое живееме, пристапноста до информации создаде деца кои имаат прашања на кои ние, возрасните, понекогаш немаме одговори? 

„Треба гости да ми дојдат... Што да подготвам? Треба да средам, исчистам, раскренам.“ Кога гостите станаа повеќе обврска отколку задоволство? Кога оваа убава социјализација прерасна во товар? 

Денес, премногу пати ти се извинив и ти лесно ми прости, како што често тоа го прават децата. Кога си легнавме ми рече: „Мамо топла си како лето“. Mи потекоа солзи. Делумно се чувствував виновно заради ужасниот ден, делумно затоа што ти помниш само дека мама е топла како лето.