Докторот безнадежно и загрижено гледал во неговиот пациент. Стариот дедо лежел беспомошно на креветот.

Дали ѝ поставуваш ултиматум на невестата дека ќе се фатиш на орото само ако сака со тебе да оди лајв на стори?

Кијану Ривс е најприземјената „ѕвезда“. Ќе го видите како се вози со јавен превоз, како шета сам, без телохранители, облечен во евтина облека, додека пие сок и јаде сендвич на клупа...

Постои една категорија на луѓе кои ги одбегнувам по секоја цена за мир во душата и не сакам да имам никаков контакт со нив. Тоа се луѓето „маанџии“ кои едноставно имаат забелешка, коментар и одговор на сè во животот. Тие се луѓето кои го бараат „влакното во јајцето“ и сè уште не го нашле. Но, не се откажуваат, упорни се во своето хоби – наоѓањето мани небаре тоа е некоја специјална вештина, а тие се специјалистите...

Од кога не си ја погледнал својата жена? Не, не зборуваме за она утринско меркање додека таа се подготвува за на работа, додека ѝ ги одмеруваш колковите и начинот на кој ѝ стои здолништето. Зборуваме за нејзините подочници и уморот кој ѝ се напластил во секоја брчка на лицето. Нејзините полууспешни обиди да го скрие заморот и разочарувањето со слој шминка. Нејзиното отсутно, молчаливо лице додека ручате. Грбот кој ти го врти додека се подготвувате за спиење...

И не сум јас во чекор со светот и многу ми е мило што Македонија сè уште има традиционални сфаќања за некои работи. Ете, не сум „тренди“ ама тоа е! Си сакам кога ме сакаат да ме сакаат за нешто повеќе од секс.

Кога другите те гледаат како силна жена, мислат дека не ти е потребно ништо и никој, дека можеш да се носиш со било што и дека можеш да се издигнеш над секоја ситуација...

Повеќе од очигледно, убавината стана идеал кон кој сите се стремиме во денешницата. Бомбардирани и преплавени од статии кои нè подучуваат како да го скриеме салцето кое ни се прелева од мешињата, до мотивациски цитати кои нè охрабруваат дека „можеме, само доколку вистински сакаме“ и фотки на совршени девојки кои изгледаат како да немаат ниту една грижа на умот, сите сакаме само да бидеме убави...

Престанете да чекате да го отплатите автомобилот, да купите стан, да најдете нова работа, да се омажите/ожените...

Го гледав нејзиниот некултурен потег во Градскиот парк во Скопје и душата ме болеше со кого дишам ист воздух...

Упс, вашето дете нема Фејсбук, нема да ја прочита оваа честитка, а нели за него е наменета? Која е поентата?

Еден ден, додека си трепнал, ќе остариш. Кожата ќе ти се збрчка, очите и веѓите ќе ти виснат надолу. Телото ќе започне да одбива послушност. Ти ги тераш нозете напред, а тие се враќаат назад. Те урнуваат ничкум, одеднаш си на земја, како мало дете. Ти доаѓа да испуштиш солза, одвај се додржуваш. Ах сине, лоша е староста, лоша. Постојано си повторуваш – да си бев помлад, ех што ќе направев, ех каде ќе отидев, ах да ми се твоите години...

Може ли љубовта да преживее без пари? Може ли да ги издржи сите психози и нервози поврзани со празниот паричник и плитките џебови, празниот фрижидер и константното конзервирање дома, само затоа што немате ни 200 денари да излезете некаде надвор? Непоправливите романтичари би ви рекле дека може. Циничните би рекле да не се занесувате премногу и да не живеете во илузии...

Таа е прекрасна жена, злато од човек, и душата ме боли како нејзината ќерка може да ѝ го прави тоа...

Имам само 7 години и цврсто ја држам мајка ми за раката. Влегуваме во огромна продавница за играчки, а моите очи се фиксираат на една преубава жолта книга. На нејзината корица има момче и девојче и тоа е споменар со Сара Кеј. Уште пред да ги подготвам солзите во борбата за купување на оваа книга од која знам дека нема да се разделам, мајка ми изненадно ми го купува споменарот. И уште 3 пакетчиња со сликички...

Е ова е прашањето што не го сфаќам, прашањето за кое нема место кога станува збор за врска базирана на доверба: „Како може да излегуваш сама со машки, а имаш дечко?“

Доколку ме прашаат кој е најлошиот збор со кој можеш да го опишеш својот народ, веднаш на памет ми паѓа зборот „гнаси“. И во преносна и во буквална смисла на зборот ние сме „гнаса од народ“. Освен што љубиме да гледаме во дворот на комшијата, да се молиме навечер „да му цркне козата“ и што толку убаво умееме да му забодеме нож во грбот на оној кому две минути претходно...

„Што е Господ на небото, тоа е кумот на земјата. Не може да се одбие кумството сине, голем грев е“. Стојам и молчам додека татко ми си проповеда и ми ја раскажува историјата за некоеси старо кумство кое започнало кога јас не сум бил ниту роден. Пред нас седи идниот среќен пар чии партнери сум ги видел максимум еднаш или два пати во животот...