Се сеќавате кога сé што посакувавте можевте да нацртате со еден шарен фломастер и да си замислувате дека го имате? Тоа е убавината на детската искреност и наивност...

Од сите шолји за кафе дома, убави, неубави, скапи и евтини, тебе ти е мерак да си пиеш од таа една. Малку избледена, малку потчукната, поткршена од забот на времето. Ама ете, кафето во неа ти е најслатко, најубаво. Таа си е твојата шолја...

Јас на 15: Ќе излезам. Не знам каде и не знам со кого. Аман, до кога ќе ме прашувате, како во затвор да сум. Што, морам да се вратам до полноќ? Одвај чекам да наполнам 18 и да си терам по мои правила. Преку глава сте ми...

Ако и вие, како и јас, сте растени со баба, тогаш и вие поголемиот дел од детството сте го поминале со гаќичките или маицата наопаку, бидејќи, како што велат нашите сакани старици, тоа ќе нѐ спаси од зли очи, од уроци.

Многумина не можеа да им го разберат начинот на функционирање, но сите имаа ист заклучок – вие сте исти во лудилото.

Баба ми многу сакаше албуми со слики. Сакаше да си ги купува, да си ги подредува, да си запишува текст под нив или на задната страна од секоја фотка. „Одмор, Јадран, Лето 1975“...

„Не јадам кога сум гладна, наместо тоа мијам чинии, им помагам на децата со учењето, чистам. Немам време за кафе со другарките, затоа што ако отидам чувствувам вина, мислам дека сум себична...“

Не можеш да имаш здрава врска ако со носталгија се сеќаваш каков живот имаше пред него. Не можеш да имаш здрава врска ако тој те стави во кафез.

Како мал вели дека бил „мало ѓаволче“ со опашки позади на косата. Генерациите родени во 80-тите со сигурност го помнат по неговиот хит од Златно Славејче – „Марионка“.

Дојде такво време да се срамиш од работа. Да ти е срам да кажеш што сакаш или што работиш. Мене од мал ме научиле дека од чесна работа нема срам. Живееме во приградска населба и откако знам за себе сите по нешто работиме...

„Запознав многу убава жена, пријатна, воспитана, начитана, успешна… мислам дека многу убаво ќе си одговараме… ама има еден проблем“. А кој е проблемот, прашувам...

Во текот на ноќта, во најцрната темнина, силуета на жена во бел фустан лебди во мракот крај патот, како да бара некој или нешто... Оние кои со свои очи ја виделе велат дека е дух кој ги следел по патот, други пак велат дека е само светлина...но која е вистината, дали е дух или само илузија?

Мамо, изгради ми нов свет. Свет каде ќе можам да си играм со сите мои другарчиња.

Изреки еден куп, ама кој да ги почитува... Секој сака да го бутне носот во туѓиот живот, не за да му рече браво си успеал или супер си, продолжи така, тука да најде некоја дамка, некоја грешка... Да ја најде најмалата ситница само колку да успее да те прегази и омаловажи, ама тоа од љубов, оти тие, тие знаат најдобро...

За себе вели дека била љубопитно дете што често поставувало незгодни прашања на возрасните. Активна и зборлеста, брлива, но не премногу.

Е, на оваа тема може да ви пишувам и пишувам со години, ама овој пат сакам да бидам колку се може пореална во отсликувањето на нашите НЕ–Папучари, што секогаш им се потсмеваат на мажите што помагаат по дома и помагаат во грижата за децата… Како да препознаете НЕ-папучар?

Сите си веруваме во нешто за среќа, но има народни верувања кои се стари со генерации и се префрлаат од колено на колено...

Покажи ми човек кој не се срами да каже дека си купил нешто од пазар. Искрено и отворено – од каде ти е? – Од пазар ми е! Да, чорапите ми се од пазар, очилата, по некој дуксер, џемперче, папучи и влечки…