Бесни сте. Лути сте му на животот. Немате самоконтрола врз своите емоции. Срцето ве боли. Но, таа една личност ве сфаќа. Таа една личност знае низ што минувате и понекогаш тоа е доволно.

Живееме во општество кое смета дека жената не може да биде успешна без маж покрај себе. Во ваквите мислења, за жал, водат жените и тоа се всушност оние жени кои никогаш немале храброст и сила да бидат свои и да ги стават сопствените желби на прво место. Тие први ќе го осудат успехот на другата жена и ќе го препишат некому, неважно кому, но ќе го препишат успехот на маж кој „веројатно“...

Немој да чекаш... Возбудливи моменти, Зајдисонце, Ретки прилики во кои ќе се напиеш, Луѓе без кои ти поминува младоста, Нова година...

Заземи свој став на работното место. Но, немој премногу, ќе изгледа како да сакаш да шефуваш...

Нема ништо порелаксирачко од одење на работа со велосипед, но нема ништо поиритирачко од пешаци на велосипедска патека без основна култура. Уште не научија дека велосипедската патека е за велосипеди.

Денес нема неспособни деца. Сите се способни. Барем на хартија, на Инстаграм и на Твитер одлично се покажуваат. Им се воодушевувам на самодовербата. Мислат дека можат да направат сè, вонсериски, уникатни и неповторливи. Тоа во најголема мера се должи на воспитувањето од дома...

Еден човек тргнал во потрага по вистината за животот. Патувал од место до место, сè додека не стигнал во едно село...

Како можеше врска без љубов како нивната да заврши со брак? Имаа ли грам памет кога ја носеа одлуката?

Кога ќе сфатиш дека некој може да го немаш, сфаќаш колку многу сакаш да го имаш. Сфаќаш дека животот не би бил ист без него...

Има ли погнасен народ од нас Балканците? Впрочем, лошо е формулирано прашањето. Зошто би нè интересирало тоа? Што ми е гајле како е во Мексико, Индија или Уганда? Јас живеам сега и тука, со овие луѓе, а тука е лошо и валкано, и ние сме најголемите гнасотии кои постојат. Тоа е нашата реалност, а ние не се ни трудиме да ја обоиме сликата барем малку поубаво...

Самобендисаноста и ароганцијата не се посакувани карактеристики кај личноста, но не е добра ниту преголема самокритичност.

„Како првачето?“ – ја прашувам пријателката чие девојче наполни 6 години и со нескриена возбуда одвај чекаше да зачекори прв пат кон училишните клупи. „А бе, што да ти кажам… тргна многу возбудена, одвај заспа. Ама се врати некако тажна. Не знам во што е проблемот. Ја испративме до училишниот двор, ја сплетовме косата во плетенки како што сакаше. Ама се врати нерасположена“...

Синдромот на Господ кој го имаат македонските директорчиња, шефчиња, менаџерчиња е едно од најпоразителните нешта кои се случуваат во нашата држава. Има секако многу лоши работи во Македонија, но ваквата сорта на луѓе придонесуваат обичниот народ кој работи за нив да биде уште повеќе измалтретиран, понижен и со згазено достоинство...

Лигави деца во тело на мажи, на кои мама уште им приготвува житарки за појадок, а тато им ги плаќа сметките. Зарем се луди да имаат сериозни врски и да се женат?

Ѝ велам на пријателката како прв ден во градинка? Тогаш таа ми ја раскажа секоја мака што ѝ го мачи срцето и ѝ ја пара душата.

Се сеќавате ли на сликовниците од нашето детство? Серијалот со Јованче и Марика, поканата да патуваме, да доживееме вселенска авантура? Богати илустрации, прекрасни и поучни приказни. Се сеќавам на радоста кога ги добивавме на подарок. Некои очигледно ги чувале подобро од останатите и ги зачувале за идните генерации и времето коешто ни претстои...

Започнувајќи ја Тајната вечера на Христос со учениците, Леонардо да Винчи се соочил со голем проблем: требало да го наслика Доброто во Исусовиот лик и Злото – во ликот на Јуда, пријателот кој решава да го предаде за време на вечерата. Прекинал сред работата, додека да пронајде совршени модели...

Не е тајна дека она што го давате тоа и го добивате. Добри работи им се случуваат на добрите луѓе, едноставно тоа е начинот на кој функционира Универзумот.