Мали, мили, исти како нас. Деца кои сакаат и тие свое безгрижно детство. Деца со посебни потреби, кон кои ние правиме предрасуди во општеството и се „гнасиме“ од нив. А зошто? Затоа што сакаат повеќе љубов и внимание? Зошто?

Денес постојано се појавуваат нови трендови, од најбизарни до интересни и забавни. Почнувајќи од „Ice bucket challenge“, бизарни маникири, манијата на big booty и што потенка половина, до играњето до автомобил во движење на познатата „Kiki do you love me“ на Дрејк (знам дека не се вика така, ама ретко кој ја препознава како „In my feelings“).

Навистина животните патишта се чудни. Не било тоа само изрека која ја користеле постарите за да ни кажат дека од секое лошо има полошо, дека после дождот изгрева сонце, дека она што денес ти е болка утре ќе бидеш благодарна за него, како и дека сè што денес е големо, некогаш ќе биде многу мало.

Колку пати досега сте биле на животна раскрсница со мисла дали да поминeте на црвено и да донесете брза одлука која можеби ќе ве чини цел живот или пак да поминете на зелено, да почекате и смирено да донесете важно решение?

Пред да дојдам во Америка, мислев дека имало можности кои растат на дрвјата и дека ме чекаат да се појавам и да ги зграбам.

Во свет чија земја е газена од 7 милијарди луѓе, половина од нив сонуваат за стекнување слава или поседување на материјални работи за кои понекогаш е неопходно задолжување во банка. Низа од зборови, а сепак толку малку кажано, нели?

Од каде пари за одмор во Италија? Од работа на црно некаде во странство? Зошто да не? Силно верував дека нема да бидам токму јас таа која ќе биде фатена дека работи на црно. Но, реалноста беше спротивна од моето верување.

„И им даде човекот имиња на сиот добиток, и на птиците небески и на сите ѕверови полски, но за човекот не се најде помошник сличен на него. Затоа Господ му прати на човекот тврд сон, па кога заспа...

„Туѓината носи скапа облека, но не носи топлина во срцето, носи пари, но не носи среќа. Се прашувам од каде да започнам... “

Кој ќе беше ти, доколку ништо друго не беше важно, освен твојата среќа? Мислеше ли пред неколку години дека во овој момент ќе се имаш пронајдено себеси...

Пред некое време јас и мајка ти пребарувавме на Google. Некаде на пола типкање на нашето прашање, Google понуди листа на најпопуларни пребарувања. На сам врв беше прашањeто „Kако да го држам заинтересиран“.

Погледни го небото. Дали и ти го гледаш истото што и јас? Им даваш ли имиња на ѕвездите? Дали нив ги обвинуваш што си далеку од мене?

Секој од нас го знае она чувство кога ќе го изгуби најдобриот  пријател. Без разлика дали тоа пријателство било големо, или пак дали  траело кратко или долго, се појавува празнина во нас.

Mоја најголема желба во моментот е да се претворам во човек чиишто зборови нема да ви протрчат низ уши, а да не застанат во вашите умови, барем за миг. Одговорно тврдам...

Јас да сум таа тебе што прва мислите ќе ти ги знаеше, блиску до срцето ќе ти бев, блиску до душата. И низ твојата душа да се видев себеси, и во себе да пробам да се заљубам... И да те милувам, како што те милувам.

До кога ќе бидам осудена на трпење неправди, привилегии на поединци и врски, врски, врскииии?

Навистина дадов сè од себе да се снајдам во Македонија... Но, работа нема, народот е ужас, па одлучив да се вратам во Германија, овојпат засекогаш.

Се решив конечно да напишам нешто околу анксиозноста со која се борам, морам да проговорам за тоа. До пред некоја година, речиси не знаев што воопшто значи..