Беше јануари, обичен ден од новата 2020 година, обичен студен ден. Веќе почнав да одам на мојата нова работа. Како за нов почеток, се чувствував некако исполнето и смирено...
И оваа вечер заспивам гледајќи низ прозорецот. Гледајќи ја месечината. Блеска преку прозорецот како еден од уличните фенери што ги имаше пред мојата куќа...
Луѓето често знаат да зборуваат без да размислат за последиците, без да размислат дали ќе повредат некого или не...
Ветрот им ја вееше косата и нежно им ги галеше очите полни со блесок и сјај, додека тие се движеа со бавни чекори по тревата. Прстите на рацете им беа испреплетени и топли, погледите им се сретнуваа од момент во момент...
Кога ќе се срушат илузиите повторно сме еднакви. Ако јас сум во облаци, тој цврсто стои на земја. Ако јас сум романтичар, тој е реалист.
Земја пречесто нарекувана нестабилна.. Поистоветена со расположението на еден просечен средношколец.
За некои ќе бидеш добар, за други лош, но на крајот од денот до тебе ќе останат само оние на кои им значиш нешто. Другите, заминале уште пред да падне мрак, се впиле и ѝ се покориле на тишината...
Врне. Есен е. Стоиме некаде таму во темниците помеѓу колите, стуткани еден во друг, незабележувајќи кој поминува. А, можеби и никој навистина не поминува, само јас и ти.
Чекање на бебе е како да планираш едно преубаво патување за Италија. Се прават планови за посета на Колосеумот, Фонтана Ди Треви, Венеција, Милано, Фиренца…
Секој божји ден ги слушам луѓето како велат не ми оди во животот, ич да се немало среќа, баксуз и пол сум, работата хаос, во љубовта како да ми се случува некоја елементарна непогода, ова, она било, и така до бесконечност и назад.
Еден период работев во земјоделска аптека. Повеќето од потрошувачите беа селани. Чудно, но јас посреќни луѓе не бев видела ни до тогаш ни до денес...
Тоа што СИ ти, зборува толку гласно за тебе што не можам да слушнам што зборуваш. А за тоа кои сме денес најгласно зборува тоа што го работиме, во оваа високо технолошко специјализирано општество…
Доста време размислувам за ова, но никогаш се немам искажано јавно, и време е за тоа! Сакам да зборувам за животот наспроти смртта. За луѓе кои умеат да живеат, луѓе кои се борат да живеат и оние на кои смртта им е спасот.
„Македонија е земја без иднина. Македонија е земја без перспектива и просперитет“. Најчести изјави на секој наш граѓанин. Младите умови ни бегаат, младите сили нè напуштаат.
Еднаш ми кажа лепотице, онака опуштено, нежно ноншалантно. Па, јас не знам кога последен пат некој ми кажал нешто така убаво. Се израдував како дете.
Во овие две години откако Трамп стана претседател нема ден медиумите да не пишуваат за него. Каков политичар е тој не е она што сакам да го коментирам овде. Тоа што најмногу ме нервира е сите тие натписи вистини и невистини- како Доналд и Меланија не се сакаат, како спијат во одделни соби, како тој не ја заштитува со чадорот кога се на дождот или пак не се држат за рака.
Сите ние сакаме да ја сочуваме Македонија, сакаме да го сочуваме идентитетот, јазикот, традицијата и културата. Но, сите ние сакаме да живееме вистински дури сме живи, а не да преживуваме во мизерија секој ден.
За некого не значи ништо ден полн со дожд и силен ветар кој корне сѐ што ќе стигне само за да опстане. Но за некој значи. За некои луѓе не е убав ни летен ден со сино небо и сонце кое пекнало па засјајува сè, дури и душите на нечесните.
