„Еве ја таа проста земја што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски“ – 17 години од смртта на Анте Поповски

Анте Поповски (1931-2003) е еден од најзначајните македонски поети. Автор е на петнаесетина поетски книги, како и на неколку книги есеи. Во неговиот поетски опус спаѓаат „Одблесоци“ (1955), „Тајнопис“ (1975), „Сина песна“ (1984), „Света песна“ (2001) и „Две тишини“ (2003).

На 1-ви октомври се навршија 17 години од смртта на големиот поет.

Во негова чест, се потсетуваме на најубавите стихови на Анте Поповски:

На Големото заминување –

мали се сите неба…

(Кога си далеку)

Ти и не знаејќи околу мене

насели две тишини:

една мала, во која те сонувам

и чекам, и една голема

во која исчезнувам.

Твојот заборав и моето заминување

сега и сам Господ – бог

не може да го спречи.

(Две тишини)

Мојата птица ги покрстува небеските варвари,

светлината ја пресоздава во писмо според кое

бела како коска, студена како кама

– неизвесноста пустоши низ нас …

(Мојата сина птица)

Врз секоја карпа, врз секој камен – некој знак!

Целата татковина – свето и непрочитано писмо.

(Непрочитано писмо)

Сега, легнувајќи во самите корени

на новиот век

се загледуваш во мене

и ги згаснуваш една по една

ѕвездите во моите очи.

(Од сина тишина зборови)

Го преврзуваше сонцето со влажна шамија

И го успиваше крај неа.

Ние, дури чекавме да расцутат овошките,

Таа веќе ги береше плодовите од нив

Полни чинии поставуваше пред нас

И ништо не ја возбудуваше.

Цел живот верував дека е жена

Не знаев дека е Бог

Само тој не копнее по ништо.

(Љубовна)

Еве ја таа проста земја

од дволичен камен

и сонце.

О, еве ја таа проста земја

од грч

и од чекање

Што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски

А никој не ја знае.

(Македонија)

(О)Милена | Црнобело