Шлаканицата на Бата била вистинска, снимале со камера голема колку плакар – детали за снимањето на легендарниот филм „Ко то тамо пева“

Маестралната комедија „Ко то тамо пева“ напишана од раката на извонредниот сценарист Душан Ковачевиќ, за првпат беше прикажана во белградското кино Козара на 3 октомври 1980 година.

Многумина сè уште ги повторуваат репликите од овој култен филм, особено југоносталгичарите, а одличната филмска екипа и возбудливата приказна се само една од причините поради која филмот постигна неверојатен успех и влезе во историјата како еден од најдобрите на овие простори.

Поради ова, многу луѓе сѐ уште се интересираат што се случувало зад камерите и низ што поминала филмската екипа за време на снимањето.

Затоа, во продолжение за вас издвоивме 20 интересни факти кои ќе ви го направат филмот „Ко то тамо пева“ уште подраг од претходно:

1. На почетокот требало да биде современа приказна, телевизиска драма од околу педесет минути. Дејството требало да се случува во автобус на ГСП, а главниот лик требал да биде старец кој отишол да го посети својот син кој служи војска во Белград.

2. Филмот првично требал да го режира Горан Паскаљевиќ, кој се откажал бидејќи почнал да го снима филмот Earthly Days Go By.

3. Младиот режисер и сликар Слободан Шијан, кој во тоа време имал неколку телевизиски филмови, предложил да се смени сценариото и да се сними долгометражен филм, на што Душан Ковачевиќ со задоволство се согласил.

4. Режисер на филмот бил Никола Поповиќ, кој бил познат по работата на партизанските спектакли, како „Битката на Неретва“. Нему му е најголема заслугата што „Ко то тамо пева“ воопшто е снимена и покрај првичното доцнење.

5. Главната улога требало да му припадне на Мија Алексиќ, кој уште првиот ден од снимањето ја известил редакцијата на Драмската програма дека не се чувствува добро, поради што не може да продолжи со работа, по што снимањето било откажано.

6. Бил направен план процесот на снимање да трае само 21 ден, поради што работеле 20 часа дневно.

7. Екипата не користела рефлектори, поради што целиот филм е во кафени и црни тонови. Дури и за ноќните сцени, камперскиот оган се користел како главно осветлување.

8. Филмската екипа се собирала на снимање секое утро околу 5 часот, пред црквата Свети Марко во Белград.

9. Иако во филмските кругови Павле Вуисиќ важел за „тежок за работа, незгоден и некој што сака да пие“, се покажало дека Вуисиќ бил прв на собирот секое утро, добро расположен за работа и трезен.

10. За улогата на Мишко Крстиќ, Шијан го наменил Богдан Диклиќ, кој не смеел да снима во театарот каде што глумел, поради што потоа бил избран Александар Берчек.

11. Високиот тип што ги дупнува гумите на автобусот е Милован Тасиќ - Таса (214 см), тракторист од Инѓа и член на шампионската генерација на КК „Раднички“ од Црвен крст (1973).

12. Во поголемиот дел од филмот, бабата облечена во црно се појавува на задното седиште, веднаш до прасето. Таа беше предмет на рани теории, од тоа дека ја претставува смртта, која ги чека на крајот, потоа дека бабата се грижи за прасињата, до тоа дека тоа е маскираниот Предраг Прежа Милинковиќ, најголемиот српски епизоден актер.

Најмногу забуна кај гледачите беше тоа што бабата некогаш била таму, некогаш не. Шијан објасни дека тоа е баба што ја нашле по пат, а таа била постојано во автобус, но не можела секогаш да се види поради лошото осветлување.

13. Миодраг Костиќ – кој всушност е еден од двајцата музичари, Шијан го сретнал за време на воена вежба на радарот над Раља. Мица свирел на концерт организиран во чест на војската, а кога паднал на колена пред Есма Реџепова со цела хармоника, Шијан бил импресиониран. Години подоцна, тој го побарал и му ја понудил улогата.

14. Во последните сцени, кога патниците ги обвинуваат музичарите дека го украле паричникот и сите почнуваат да ги тепаат, Шијан побарал сцената да биде снимена одблиску. Со други зборови, Бата навистина морал да му удри шлаканица на малиот актер.

Толку силно го удрил што на Ненад му „ѕвонеле“ ушите, по што веднаш се расплакал и побегнал во Панчево. Тимот го барал цел ден, а кога конечно го пронашле, го молеле да се врати на снимање, а Бата му ја донел најголемата кутија со бонбони што може да се купи и му ветил дека повеќе нема да го тепа.

15. Пред почетокот на снимањето, екипата добила модерна камера, штотуку набавена за „Филмске новости“ - за да ги придружува посетите на Јосип Броз Тито низ светот. Камерата работела одлично до 25 април. На тој ден е снимена сцената во која Бата Стојковиќ брка зајак наречена „Пушти ме, побрз сум и поагилен“.

Одеднаш, на сетот се појавиле тројца мажи во цивилна облека, кои ги покажале личните карти и ја зеле камерата. Никој не смеел да праша зошто, само продолжиле да снимаат со стари камери, од кои едната била со големина на плакар.

16. Било планирано во последната сцена за време на бомбардирањето животните да избегаат од зоолошката градина, но оваа идеја не се реализирала, бидејќи смртта на Тито предизвикала вонредна состојба во земјата.

17. На Слободан Шијан во монтажата му било предложено да ја отстрани љубовната сцена помеѓу Неда Арнериќ и Славко Штимац во шумата, но тој не прифатил. Денес таа е една од најкултните сцени.

18. Пред премиерата, филмот бил прикажан на Уметничкиот совет. Салата во Кошутњак била полна. За време на прикажувањето на филмот никој ниту еднаш не се насмеал.

19. Премиерата се одржала на 23 октомври 1980 година во белградското кино „Козара“, кое денес повеќе не постои. Филмот веднаш ги надминал сите очекувања. Салата буквално се „тресела“ од смеење, па Шијан не морал повеќе да се грижи.

20. Иако дале сѐ од себе на сетот, некои од актерите подоцна признаа дека биле убедени дека тогаш го снимаат својот најлош филм. Се чуделе зошто ова „млатење“ во пустелија, кој би го гледал. Павле Вуисиќ бил единствениот кој верувал во филмот и целосно му се посветил.

Мила М. | Црнобело