Места во Македонија кои ми недостигаат: Селото во кое израснав, манастирот кој ми носи мир

Кога подолго време не живееш во родната земја, често ќе се најдеш во ситуацијата кога во скриените агли на твоите мисли, од нигде никаде, ќе се отвори галерија од спомени кои те враќаат во добропознатите предели на татковината или, во овој случај, предели на Македонија...

Не дека тука ми е лошо и нема што да се види, далеку од тоа! Но, сепак, спомените на минатото кои врз мене имаат оставено неизбришливи траги често ми изнудуваат насмевка на лицето и ме тера да размислувам за оние места на кои постојано им се навраќам во Македонија.

Секогаш и секаде – селото Јачинце е потсетник на моето детство. Израснав во семејната викендичка, на дваесеттина километри од Куманово, заедно со баба ми и дедо ми, многубројните приказни, широкиот хоризонт, реката која ја гаснеше летната жега и легендите во кои слепо верував.

Никој, па ни јас не сака да избега од спокојот и играта што ги носеа детските години.

Исто така, при срце ми е и селото Љубојно кое се наоѓа во близина на Преспанско Езеро. Иако го имам посетено неколкупати, секогаш ме плени историјата и традицијата на оваа село.

Дури и кога сум во странство, пребарувам за новостите околу реновирањето на училиштето „Димитар Влахов“ во кое се има одржано првиот час на македонски јазик во Преспа.

Освен тоа, во Љубојно го имам јадено и најубавото слатко од јагоди! Што повеќе ти треба од тоа?

Место кое исто така ми е при срце е Бислимска Клисура која се наоѓа во близина на Куманово. Мислам, сосема разбирливо е!

Ова место ми овозможуваше бегство и засолниште од секојдневието додека живеев во Македонија. Редовно го посетував, без разлика дали на час-два или целодневна екскурзија со можност да се видат што е можно повеќе пештери и, секако, да се открие нешто ново.

За време на оние самостојни посети, сум водел доста длабоки разговори сам со себе.

Кога пред две години за последен пат бев во Маврово, со друштво најдовме време да го посетиме и Дуфскиот Водопад. Имате слушнато за него, така?

Дента беше прежешко, па кога се најдов пред високата карпа од која паѓаше водата, како да се преродив на еден посебен начин.

Не можам со зборови да го доловам тоа чувство на внатрешна исполнетост и стравопочит што едно човечко суштество може да гo има спрема креациите на Мајка Природа.

Имам посетено многу манастири во животот, и во Македонија и надвор од неа, но таков мир никаде немам почувствувано како во Бигорски манастир.

Уживав да разговарам со монасите кои ми раскажуваа за пронајдените записи кои зборуваат за тоа дека манастирот бил основан од страна на монахот Дебранин, а посветен на Свети Јован Крстител.

Кога доаѓам во Македонија со пријатели од странство, скоро секогаш ги водам тука зашто знам дека оваа свето место знае да стопли однатре.

И така, додека спознавам нови култури и се приспособувам на различни ситуации, овие места секогаш ќе ги носам во себе како еден потсетник за моето минато, за животот што го живеев во Македонија, за прекрасните моменти и потребата одново да се проживее сето тоа.

Со сигурност знам дека не сум единствен кој во носталгични моменти ги затвора очите и се навраќа таму далеку, до местата што засекогаш ќе бидат дел од мене!

© CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

Е. Х. | Црнобело