Искра Трпева: „Ќерката ми ја фаќаше устата на 2 години за да не пеам, а сега ме ‘притиска’ да се вратам на естрадата“

Кон крајот на 1990-те беше избрана за најдобар македонски женски вокал, во конкуренција на Калиопи, Каролина, но за разлика од нив одлучи да ја насочиш кариерата во поинаква насока и да станеш професор. Дали сметаш дека се одлучи за побезбедната опција во животот?

Јас отсекогаш сум знаела што ми е примарно, а што секундарно во животот, а естрадата ми била секундарна. Затоа и ме нема толку често и толку активно со таков вид на настапи.

Можеби во една рака жалам за една работа - што немам направено концерт, затоа што јас сум сцената, јас не престанав да пеам.

На часовите како професор јас мора да објаснам, но освен што ќе кажам, морам и да покажам, па ќе повторам - никогаш немам престанато со пеење. Иако е различно, и станува збор за класично пеење, сепак сум активна.

Што се однесува до естрадата, верувам дека ќе можев повеќе ако не ми налегнуваше класиката повеќе на срце и на душа.

Дали е вистина дека твоите родители сакале да се занимаваш со оперско пеење и класична музика, наместо да си дел од поп-сцената (иако денес некако работата те одведе токму таму, во областа на класиката...)?

На естрадата се појавив во август 1997 година, а следната година во октомври дипломирав. Тоа беше во истата недела кога се одржуваше „Макфест“, а јас ја пеев „Допри ме“.

Таму, на фестивалот, Миланка Рашиќ ми рече дека „светам“ и ме праша што се случува, па ѝ кажав дека дипломирав, а таа тоа го сподели со публиката во преносот на „Макфест“.             

Јас многу точно знаев што сакам, а тоа е многу битно.

Инаку, не дека родителите не сакаа да се занимавам со естрадни пеење, туку татко ми не сакаше. Мајка ми и ден денес се гордее со сè што сум направила, како секоја мајка.

Татко ми беше човек со многу големо срце и иако спортист, голем љубител на класичната музика.

Него го знаеше цела Југославија, да не зборувам за Македонија.

Па кога првпат му се обратив да ми помогне на некој начин, во смисла, преку пријатели негови за спонзорство за спот или за нешто, рече не.

Памтам, како вчера да беше, седи на фотелјата, а јас стојам до него и му објаснувам.

Пошто не беше воодушевен, се сеќавам, не ме ни погледна додека зборував, гледаше во телевизорот, па ми се сврте и ми рече: „Ти учеше да бидеш дама, а не да пееш забавна музика“.

Без навреда на кој било, јас во тој момент многу добро го разбрав што сакаше да ми каже и му реков: „Значи ли ова, тато, дека нема да ми помогнеш со твои пријатели?“

Ми одговори да пробам сама за почеток: „Ако вредиш, сама ќе си се избориш“.

Тој знаеше секогаш да ми ги потенцира маните, секогаш. Иако тогаш мислев дека е лошо, од оваа гледна точна, сум му благодарна и го сфаќам.

Го прашав еднаш зошто ми ги кажува тие работи, а тој ми рече: „Само татко ти ќе ти ги каже маните, а сите други ќе кажат сè најдобро, дури и да не го мислат тоа“.

Тој е веќе починат, но ми беше столб за сè во животот. Мајка ми е жива, па ќе додадам дека тие се родители кои никогаш не ми кажале не.

Не беа воодушевени кога кажав дека сакам да се запишам во средно музичко, зашто никој од семејството не се занимавал со музика. Ми велеа дека ќе ми биде тешко, не знам ноти.

Јас не знаев, но тој бил пријател со покојниот Александар Џамбазов и татко ми договорил да се сретнеме. Кога го видов првпат во живо само двапати воздивнав од зачуденост, останав без воздух.

Ме гледа Џамбазов и ми вика: „Каде ти сонце“, а јас одговарам: „Во музичко“.

Тој: „Во музичко? Што ќе правиш во музичко? Сакаш да свириш нешто?“

Јас: „Сакам да пеам“.

Ми вели: „Да пееш?“. Ги стави рацете во џеб и ги извади џебовите како на слонот ушите.

„Вака сакаш, без пари да шеташ? Кај ќе одиш во музичко? Зошто? Гледаш тато сака да те запише кај сакаш“ и ми зборува, ме убедува да се откажам, а јас го слушам и не дишам.

Џамбазов Александар пред мене. И на крај пак ме праша: „И, сега, тато каде да те носи?“

„Во музичко“ - му одговорив. По ова му се сврте на татко ми и му рече: „Носи ја во музичко“. 

Твојот татко Ванчо Трпевски е спортска легенда кај нас... Што наследи од него, карактерно?

Секогаш ми кажуваше една реченица и мислам дека тоа се отсликува во многу мои работи. Ми велеше: Ќерко, скромноста е доблест.

Не знам колку се почитува тоа во денешно време, но ете ми остана врежана во главата.

Со брат ми се смееме дека тој е цел на мајка ни, а јас сум иста ко татко ни. Вистината е дека многу работи од татко ми имам „земено“ на себе.

Тука е педагошката работа - татко ми предавал физичко во „Кочо Рацин“ кога бил млад. Од него ми е трудољубивоста, но и праведноста.

Секогаш ми велел да бидам строга во текот на годината, но на крај да попуштам бидејќи се деца.

Ме учел да ја работам работата со жар или никако, и денес знам колку бил во право. Крушата под круша паѓа, велат и така е.

А што наследи твојата ќерка Анѓела од тебе? Колку од своите квалитети ги препознаваш кај неа?

Како мала таа беше многу спортски активна, но како минува времето, таа сè повеќе се преточува кон музиката.

Веќе 5 години има нижо клавир, и сака да се запише во средно музичко, баш на оперско пеење, па во тој случај може ќе ѝ бидам и професорка некогаш.

Пред 2-3 недели почнавме да работиме со вокалот и да бидам искрена, страшно ме изненади.

Знаеш она, кога од свое дете нема ни на крај на памет да ти текне што може, затоа што не си ни почнал да го работиш тоа.

Но, кога ќе почнеш, гледаш каков фидбек добиваш и задоволен си.

Таа страшно добро имитира и мене желудник ме боли од смеење со неа, па често знам да ѝ кажам: „Оди, молим те, во соба да не те гледам, стомак ме боли ха, ха“.

Гледам дека уметноста е во неа, голем емотивец е како мене, а го има и мојот темперамент, а како ќе ја води патот - еден господ знае, но јас и сопругот сме тука да ја поддржиме во она што сака и во она за што ја бидува.

За крај, да те прашам за твојата работа, професор по оперско пеење. Дали си строг професор? И што им советуваш на своите ученици да направат за да бидат успешни во оваа професија?

Секогаш им велам да не брзаат во ништо и секогаш им се давам себеси за пример. Им велам да почекаат да завршат средно, да го смират вокалот, да ги научат тоновите, дијафрагмата и дишењето, односот на сцена, а сè што треба ќе им дојде.

Им велам и да не го живеат времето пред време, зашто тоа што го имаат сега, никогаш нема да им се врати.

Ги советувам како да се мои деца. Тие се моето огледало, мојот образ. Преку нив се гледа мојата работа.

А дали сум строга професорка? Да бидам искрена не, но сум принципиелна. Знам да ги искарам кога го заслужиле тоа, но не знам да држам лутина со нив и многу лесно омекнувам.

Реагирам импулсивно, кога прават грешки за работи кои сме ги учеле, зборувале, ги правеле исправно, и потоа ќе згрешат.

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

А. Ј. | Црнобело