„Седев и плачев заради една излупена банана“: Исповед на една мајка

„Сакав сама да си ја излупам бананата мамо!“ Ја фрли на масата и истрча во собата. Јас ѝ ја излупив кога рече дека сака ужинка пред вечерата. Без да размислам колку и значи да го направи тоа сама.

фото: depositphotos.com

Во исто време и бебето плачеше во другата соба. Беше гладна.

Поголемата сега плачеше во дневната соба сè уште лута за бананата.

Бананата стоеше фрлена на трпезариската маса, па јас си седнав на столче и почнав да плачам.

Не, ова не е приказна за тоа како успешно се справив во ситуација или да ви кажам како вие да постапите.

Ова е само еден момент после второто породување кога не можев да престанам да плачам заради една банана.

Како што седев и си ги преиспитував чувствата се запрашав себеси: „Дали навистина е сево ова заради бананата?“

Секако дека не. Ретко кога е.

Причината беше што бев под „полна пареа“. Тој ден. Секој ден. Заради тоа што моментално животот не ми изгледа како што го замислував и очекував.

Доживеав „исклучување“ затоа што сум преморена и ненаспана, а сето ова немаше врска со излупената банана која беше на масата пред мене.

Мислев на ќерка ми која плачеше во другата соба. Секако и неа не ѝ беше до бананата. Дома е со мене повеќе од 100 денови, затворена. Ѝ недостасуваат другарчињата, имаме нов член во семејството, сестричка која постојано ми го одвлекува вниманието од неа.

Од работи како тоа дека таа сака сама да си ја излупи бананата иако ми го кажала ова стопати до сега.

Решив да станам и да не ги игнорирам повеќе.

Го земав расплаканото бебе во раце и отидовме кај поголемата ќерка да се гушнеме сите заедно и продолживме да си плачеме.

„Мамо, те сакам...“, најубавите зборови кои секогаш ме потсетуваат дека и кога мислиме дека е крај на светот и немаме сила да продолжиме понатаму, во ред е.

Овие моменти, за среќа не се чести. Но, се реални и се случуваат.

И запомнете, ретко кога навистина е заради бананата.

 Извор