Бев на патување во Болоња и Фиренца на три дена – што вреди да се посети и каде го платив најскапиот Аперол од 22 евра?

Болоња е позната и како универзитетски град, благодарение на универзитетот кој е еден од најстарите во светот и еден од најголемите во Европа.

Немавме можност да го доживееме многу како градба и атракција, бидејќи како и низ целиот град, и таму се одвиваа градежни активности, но сепак вредеше да отидеме дотаму, а прошетката ја завршивме со Аперол шприц за 5 евра во еден од студентските локали, кој функционира на база на самопослуга, каде можеш да седнеш и да уживаш.

Веќе се стемнуваше, а сендвичите од утрото очигледно ги „потрошивме“, па се упативме кон центарот на градот да побараме локалче каде би седнале да пробаме италијанска паста.

Наидовме на Osteria dell’Orsa, која личеше традиционално и симпатично, а надвор имаше луѓе кои чекаа да дојдат на ред.

Ми беше прилично нов и интересен концептот што требаше да се запишеме во тефтерчето кај дечкото кој беше задолжен за резервации, да кажеме колку луѓе сме и да застанеме во ред додека да го повика нашето име кога ќе се ослободи маса.

Поминаа околу 40-тина минути додека да дојде нашиот ред, но вредеше – гледавме како се подготвуваат јадењата и ги пробавме највкусните лазањи (10 евра) и таљатели со мелено месо (14 евра), како и чизкејк (бидејќи тирамисуто беше веќе потрошено).

Таму не постои заседнување како кај нас со часови, сите се како „на бегање“, седнуваш, јадеш, си одиш и доаѓа на ред некој друг што чека за твојата маса, а некогаш може и да ја делиш масата со некој друг.

Отприлика така се одвиваше прошетката во Болоња, со тоа што сигурна сум дека има уште многу работи кои може да се видат, но нашето време ни дозволи толку и бевме сосема задоволни од она што го видовме и искусивме.

Нешто што ми остави впечаток беше патеката по најдолгото портико од 4km, заштитено од УНЕСКО, кое води до Sanctuary of San Lucа, но тоа е за некој друг пат, кога ќе може да се посвети време само на тоа, па доколку престојувате подолго, можеби вреди да ја искусите оваа пешачка патека.

Бидејќи голем дел од работите што сакавме да ги видиме, ги посетивме, за следниот ден решивме да купиме билети за воз до Фиренца – иако овој град не може да се прошета во еден ден, сепак кога веќе бевме во близина, решивме да го видиме барем накратко.

Натаму одевме со брз воз и стигнавме за 40-тина минути, а за назад, земавме билет за регионален воз, со кој патот трае околу 2 часа, но за назад не се брзавме никаде, па беше сосема во ред – чисто, културно, со место за седење и добар разговор и смеа по пат.

Нема да должам многу за Фиренца, бидејќи ќе ми требаат уште многу страници, но дефинитивно е град како од бајките, а дури и да не одиш до посебни знаменитости, се чувствуваш како да си дел од некоја сликовница додека шеташ без никаква посебна агенда.

За грандиозната убавина на прекрасната катедрала Santa Maria del Fiore, нема доволно зборови што можат да го опишат тоа величествено архитектонско дело, но бидејќи беше недела, не можевме да влеземе внатре, па се восхитувавме на нејзината убавина однадвор, а во близина пробавме и превкусен сладолед, кој овој пат, чинеше 7 евра за три топки.

За разлика од Болоња, во Фиренца имаше значително поголема гужва од туристи, што на моменти се запрашував како воопшто локалците живеат во овој метеж, без да можат раат да отидат некаде или не дај Боже, да треба да возат автомобил по улиците кои се преплавени со туристи кои се шетаат како по пешачка патека.

Низ уличките на Фиренца наидовме и на локал каде служат вино преку прозорче, нешто што функционирало векови наназад, од каде семејствата продавале вино од своите винарии, без да мора да плаќаат надомест за отворање локал. 

Тропаш на прозорче, нарачуваш пијалак по желба и плаќаш, па ти го подаваат низ истото прозорче – уште една атракција од ништо, каде чаша просечно и не толку вкусно вино, чинеше 8 евра.

Прошетката низ овој град не може да помине без посета на скулптурата на Давид, како и уште неколку други статуи кои се вистинска атракција, но и глетката кон и од прекрасниот мост Ponte Vecchio.

Таму пробавме сендвичи од познатиот локал All'Antico Vinaio кој го има на 40 места низ светот, каде сендвичот се прави со фокача лепче.

Сендвичот беше прилично голем и речиси никој не успеа да го дојаде, а заради изборот на вкус (со крем од ф’стак), за мене беше прилично тежок, па иако мислев дека нема да биде така, сепак поголем фаворит ми е оној од Болоња.

По големиот круг и прекрасната тура низ градот од бајките, решивме да седнеме на пијалак на еден руфтоп со прекрасен панорамски поглед кон сите страни на градот, бидејќи имавме уште кратко време до поаѓањето кон Болоња, па малку сакавме да избегаме од гужвите на улиците.

Но, ова бегство чинеше најскапо, па Аперол шприц со поглед на Фиренца беше цели 22 евра (нешто што требаше однапред да го предвидиме)…

Следниот ден го искористивме за опуштено шетање низ Болоња без обврски, но сфативме дека колку и да вртиш, на крај излегуваш на истите места.

Болоња е дефинитивно прекрасна и има посебен шарм, кој треба да се доживее - уште многу работи и доживувања од тоа патување не се ниту спомнати овде, а сигурно има и уште многу кои не сум ги видела и доживеала, па вреди да се посети и да се ужива во магијата на овој италијански регион. 

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

М. М. | Црнобело