Зборови, ги лепиме еден до друг, секојдневно, неуморно, без да бидеме свесни со секој збор му даваме значење на животот. 

Победник на 11-тата сезона на мега популарното шоу кое се прикажува во Соединетите Американски Држави е кантри пејачот Санденс Хед.

Мојата другарка Тања е судски медицински вештак, има 42 години, долги и убави прсти.

Надвор е ладно, ладно е во душите на многумина, без разлика колку и да се обидуваме тоа да го негираме. Во ова време кога Новогодишниот дух треба да преовладува меѓу нас и да се шират вистинските вредности, ние луѓето како полека да ги губиме вистинските нешта кои треба да бидат споделени, а ставаме фокус на сè она што е сосема погрешно...

Нема кој не се сеќава на Милагрос, односно прекрасната Наталија Ореиро, која глумеше бунтовничка во серијата на нашата младост - Дивиот ангел...

Познато сценарио - вадите кутија со малку прашина, радосно скокате околу неа додека родителите ја распакуваат, за кога конечно ќе ја отворите да видите еден куп скромни, но убави лампиони.

Празнината која останува по загубата на некој близок е неумолива. Таа е како скршен прозорец, го полните со парталчиња за да не ви студи...

После долг напорен ден со мојата сопруга го средувавме хаосот кој го создале нашите две деца...

Ова е тој период од годината кога те демне неизбежното – Абе каде за Нова година? Го мразиш од дното на душата, те нервира, а честопати се фаќаш во ситуации каде и ти...

Нема човек кој не го памети русокосото детенце на Kinder чоколадите, а оние помладите, сигурно го паметат детето со сини очи на опаковката...

Канадскиот фотограф и режисер Џејкоб де Боер пропатувал низ Пацифичкиот северозапад за да ги долови преку снимки митовите и приказните на народот Хаида и Првите канадски народи пред сè преку прекрасните пејзажи.

Не знам зошто мојата глава работеше обратно од мислите на останатите.

Ова е тоа време од годината, кога без оглед на возраста се чувствуваш како да имаш 7 годинки и се радуваш на сите светилки и украси низ градот...

Денес се разбудив сам како и сите други денови претходно, како секој момент после вашето заминување. За појадок скршив две јајца и ги матев со виљушката во омилениот сад, мила мамо, за појадок можев тоа да го направам. За ручек ќе смислам нешто.

Во времето кога јас бев малечка, немаше никаков срам да се носи нешто од постарите братчиња и сестрички. Напротив, тоа доаѓаше некако...

Повторно истиот звук на алармот и една душа која полека спие во својата постела. Повторно ново утро и сите мисли кои надоаѓаат со будењето, како крвожедни зверки, за да нè потсетат на сите обврски кои нè очекуваат тој ден. 

Беше петок попладне, немав желба да излезам надвор и да уживам во прекрасното зајдисонце, стоев на терасата и чкртав нешто на празните бели листови кои беа оставени на масата. Во главата ми се вртеа разни мисли, летав далеку и бев видно отсутен од реалноста...

Ги пакував книгите и се местев да ја напуштам лабораторијата на факултетот, од долгото испишување равенки заборавив на времето. Беше петок, девет часот навечер, време кога сите нормални би се спремале да излезат, додека оние кои мораа да работат брзаа да стигнат дома за да одморат...