Се сеќавам како во прво одделение пеевме една песничка: „8-ми март е ден на мама...

Секојденвно се будам со истата помисла или ете можеби треба да ја наречам моја замисла за животот. Постојано со истата насмевка и позитивна енергија која се обидувам да ја пренесам на светот иако знам дека една ластовица не ја прави пролетта, сепак не се откажувам.

Полирав чаши на шанкот, беше петок навечер, но пејачот го презакажа својот настап за наредниот ден, па не беше полно со луѓе, беше „лабава“ атмосфера со некоја џез музика. Имаше неколку маси и луѓе кои сами седеа на шанкот.

Ајде ајде, касни си мекица за малата Сара. Таков е редот. Благодарам, нека е жива и здрава, ама јас сум на диета...

Секојдневно во разговорите со луѓето наоѓам нешто што ужасно ми оди на нерви, можеби е до мене, можеби јас имам поинаква визија за животот и светот, но едноставно не можам да се согласам со нивната визија за процесот кој води кон успешноста.

Маалската фризерка е место каде што можеш да слушнеш секакви муабети. Бидејќи најчесто потсетува на селска чешма...

Сочувство драг човеку, сигурно не си го замислувал својот живот вака. Еве те пред банката, ги стискаш документите во рака...

Го знаеш она чувството кога сè е добро? Дури навидум и предобро. Ти дури и не си барала ваква среќа, но едноставно таа се случила.

Велат времето минува, велат под негова команда сè се менува, но постојат трагови кои едноставно се неизбришливи. Колку и да се обидуваш да ги заборавиш и без разлика колку време поминало тие остануваат поврзани со битието кои ги доживеало.

Драги убави девојки, вие сте прекрасни. Да го разграничиме тоа на самиот почеток, прекрасни сте, вредни и сакани...

Имам среќа што живеам прилично блиску до работното место и што имам голема желба да одам пешки насекаде, па сè уште не се откажувам од идејата дека „пешки е најубаво“.

Не знам по кој пат темава е ставена на тапет, но сакав да се објаснам на долго и на широко, да нема забуни, да нема после вака беше, така беше, ете нешто ме тера да си го отворам срцето.

Остани скромен. Никој никого не учи во животот. Можеш да го кажеш она што го знаеш ако си прашан, пред тоа - никој нема ни да те слушне....

За сите вас кои секојдневно страдате. За оние чија болка никогаш не попушта. Оние кои плачат за да можат да заспијат. Ама, кои знаат дека има надеж во насмевката...

Ретко си одам дома, во родниот град, најчесто поради многуте обврски на факултет, но секогаш кога ќе си отидам поминувам доста време со фамилијата. Најмногу со моите братучеди кои се помали од мене, бидејќи мајка ми се омажила многу млада, кога нивните родители уште биле деца.

Македонецот има некоја неодолива желба да си го пика носот секаде. Да ѕирне во дворот на комшијата. Зелена ли е таму тревата и дали...

Додека расчистував низ собата, наидов на една црна кутија од чевли на која пишуваше: „Ова е приватна сопственост, не допирај!”.

Се зачудив кога една пријателка ми кажа дека е загрижена за изборот на одделенски наставник на нејзината ќеркичка...