„Ги посетив скриените пештери во клисурата Пешти и висечките мостови на реката Бабуна“
Клисурата Пешти ми стана една од македонските дестинации која многу често ја посетувам. Сигурно неколкупати годишно. Веројатно мотивираноста да се вратам таму се крие во фактот што секогаш откривам нешто ново, поразлично… Нешто што мојот поглед претходно го нема уловено. Не ме чуди, таквите пространства не здодеваат, знаат да изненадуваат секогаш кога ќе стапнеш таму.
Тоа неделно утро, не тргнавме нешто посебно рано. Бев со екипата од Куманово со која од време на време знам да заминам на некое слично патување и се најдовме со двајца пријатели од Велес.
Едниот од нив добро го познаваше теренот, па улогата на водич му ја препуштивме нему. Излеговме од градот, возевме неколку километри и се паркиравме кај чешмата, во близина на фабриката „Агриа“.
Тргнавме по левата страна од реката Бабуна. За чудо, времето ни беше погодено, иако со себе сите понесовме долги ракави, по 10 минути пешачење се слековме на кратки ракави.
Тоа е добар знак, мислам дека сите со нетрпение чекаме да се стабилизира времето и секој можен викенд да го искористиме максимално за истражување на нови места низ Македонија, ако тоа не можеме да го правиме надвор до границите.
Одевме и уживавме во пространиот поглед што ни го овозможуваше клисурата Пешти, а посебно се заинтересирав за пештерите, оти имам слушнато секакви приказни за нив. Уште кога прв пат го посетив местото запомнив дека од прилика постојат околу 80 пештери. Од нив многу не се истражени, поради проста причина – се наоѓаат на тешко достапни места.
Патеката е лесна, по речиси час и половина стигнавме до пештерата каде што и се упативме. Веројатно не би ја забележал да не беше пријателот кој добро го познаваше теренот.
За да се влезе во пештерата, моравме да слеземе по една стрмна пукнатина, каде придржувајќи се за неколку стебла успеавме да влеземе внатре, а пред нас се отвори еден поглед кон целата клисура.
Во тие моменти човекот може најубаво да ја согледа убавината што се наоѓа на места, далеку од човечко присуство. Двете дупки, кои поставени како очи, откриваа еден свет кој секој би посакал да го види.
Од таму се гледаше влезот на пештерската црква Свети Никола, изградена пред повеќе од 600 години. Кога прв пат бев во Пешти, имав можност во пештерското устие да ги засведочам фреските од некогашното подножје на црквата.
Сигурно поседевме еден час, мераклиски каснавме од храната што ја понесовме од дома и се спуштивме до реката Бабуна. Долу се сретнавме со еден човек, кој живее во близината и ни кажа дека пештерата која штотуку ја посетивме е позната и како „череп“. Веројатно е точен називот. Воопшто не ме чуди, имав чувство како да газам во череп на некој џин … Ми забегаа мислите.
По интересен разговор со него се упативме спрема автомобилите, за да се вратиме на време во Куманово пред да нè фати полицискиот час. А, враќањето назад беше пропратено со поминување по висечкиот мост, кој уште повеќе го разбудија авантуристот во мене.
Прочитајте и Фосилни остатоци, пештерски цркви и дом на белоглавиот орел – локалитет Пешти кај Велес
Автор: Евгениј Хоуп | Црнобело
Би можело да ве интересира:
Препорачуваме
Најчитани неделава
