Чарлс Буковски: Сите жени ми го кажаа истото

Една од моите најголеми слабости е губењето. Постојано се губам, сонувам како се губам, и затоа се плашам да одам во други земји. Се плашам од веројатноста да се изгубам, а да не го знам јазикот.

Еднаш се изгубив во Јута, во дивина, и лутав наоколу 9 часа. Но, се губам и по улиците и по автопатите.

Може да ме видите како стојам на некоја бензинска пумпа и прашувам: „Наточете ми десет литри гориво и патем, може ли да ми кажете каде се наоѓам?“

Го наоѓам вистинскиот автопат, но потоа возам во погрешна насока, стотици километри возам погрешно, гледајќи стотици луѓе како точно знаат каде одат.

Нема жена со која сум живеел, а да не добила телефонски повик од мене: „Слушај душо, се изгубив, сега сум во телефонска говорница и не знам каде се наоѓам“.

„Излези“, велат тие, „побарај го името на улицата“.

Еднаш, доцна навечер, по неколку тешки часови возење наоколу, застанав и изнајмив соба во мотел. За среќа, имаше продавница за пијалаци преку патот.

Купив две шишиња вотка и заспав покрај телевизорот, преправајќи се дека животот е добар и дека сум совршено нормален додека уредно ја контролирам целата ситуација.

На крајот, успеав да заспијам, набрзо откако го отворив второто шише вотка.

Не сакам психијатри, иако често помислував да прашам некој од нив за мојата состојба.

Сепак, можеби веќе го имам одговорот - сите жени со кои имам живеено ми го кажале истото: „Ти си едноставно, будала!“