Многу малку, а можеше да биде премногу!

Помина покрај мене, скоцкана, намирисана со мојот омилен парфем. Косата и беше долга баш како што сакав отсекогаш.

Носеше бело фустанче, припиено за нејзините облини кои ги обожавав.

Кога ја видов останав без зборови, ја следев со погледот сè додека не замине, скриен во еден агол од кафулето во кое секогаш седевме заедно.

Си помислив, станала сон на секој маж, мој сон, а некогаш и јас бев нејзин.

Но, таа престана да ги остварува соништата, престана да трча по нив, сега бара јаве, сака да живее, не сака да сонува, сака да биде будна и да го искористи животот до максимум, да оди до крајни граници…

Не сака повеќе да сонува кошмари во кои јас бев нејзиното плашило, оној кој ја замрзнуваше нејзината крв и го запираше нејзиното кревко срце секогаш кога ќе ја прекорев дека не е доволно добра!

Станала повеќе од добра! Па дури и за мене, најдобра, едноставно своја, но никогаш повеќе моја.

Иако носеше крупни, црни очила, знам дека ме забележа. Нејзиниот говор на тело ја издаде, го забави чекорот иако не сакаше, сакаше да потрча, но сеќавањата не и дозволија.

Енергиите повторно се сретнаа и се привлекоа како плус и минус.

Се бореше со нејзиниот чекор и погледот кој самиот се насочуваше кон мене на работ од окото под тие крупни очила кои ја заштитуваа од покажување на стравот и солзите.

Сепак, победи…

Продолжи да чекори, забрзанои забавено во исто време и замина. Погледот се изгуби во илјадници останати покрај нејзиниот, кој можев да го препознаам на километри.

Замина и знам дека никогаш повеќе нема да се врати.

Ќе останат само случајните средби од кои запира срцето, прикриените погледи и забавените чекори.

Ќе остане само желбата, мечтаењето и тие двајца странци кои сега се одминуваат како да не се познаваат.

Ќе остане само тоа многу малку и ништо повеќе, а можеше да биде премногу!