На 40 години конечно сфатив - мама беше во право!
На секој мој несмасен обид да го вратам во времето и да поправам сè, мајка ми се насмевнува и вели дека не се сеќава на моите обвинувања. Се преправа. И ме прегрнува. А јас ја држам устата затворена.
Во животот често се појавуваат ситуации, чија суштина ја разбираме многу подоцна...
Кога имав 16 години бев сигурна дека сè ќе биде подобро во мојот живот отколку во нејзиниот, затоа што сум попаметна.
На 16 години мислев дека сум ужасно паметна. И се расправав со неа за секоја ситница, а таа се лутеше ретко.
Нашите дискусии одеа вака:
- Ако одиш надвор, прво јади.
- Не шетај многу, ќе настинеш.
- Затвори си ја устата.
На 23 години бев сигурна дека прави сè погрешно во животот.
Не се расправав толку често, но верував дека во животот јас ќе правам сè поинаку. Ѝ давав да чита „вистински книги“ и бев огорчена што не ги сфаќа сериозно.
Добро, размислив и решив дека намерно ми го прави тоа.
Најчесто од неа слушав:
- Дали имаш пари?
- Само кажи ми кога ќе се вратиш.
- Затвори си ја устата.
Дали треба да кажам дека на 25 години, откако навлегов во психотерапија, одеднаш сфатив зошто кај мене не е сè онака како што јас би сакала да биде? Таа е причината.
Не сакав да молчам. А таа молчеше.
На моите бројни емотивни напади, таа ми одговараше:
- И ти ќе имаш деца.
- Немаш среќа со твоите родители.
- Затвори си ја устата.
На 30 години сè уште не сакав да попуштам. До триесет и петта, во животот немав оставено ниту еден камен врз каменот од минатото. Сè околу мене врескаше, вклучувајќи ме и мене.
Само таа молчеше, се радуваше на моите упади во нејзината кујна и не поставуваше прашања. А и јас немав што да ѝ кажам.
Само седев таму и молчев. И таа молчеше. А можеше да не молчи. Не би имала што да ѝ кажам.
Како успеваше? Не знам. Во нејзиниот живот немаше психотерапевти, паметни книги за одвојување, предавања за кризите на адолесцентите и возрасните жени.
И сега, кога имам скоро 40 години, со тага сфаќам дека во таа бескрајна дискусија со неа, постојано с’скав како змија и избезумено се расфрлав со некакви мудрости кои малку „држеа вода“, освен некои книжевни вистини и моите амбиции.
А зад нејзината тишина и ретките забелешки, се криеше не многу лесен и светол живот - нејзиниот живот, животот на нејзината мајка и целото наше семејство, кое од колено на колено бараше место под сонцето.
Ниту на 16, ниту на 20, ниту на 25 години не сакав да ги видам очигледните работи:
Таа секогаш ги препознаваше опасните луѓе во мојот живот, дури и кога ќе ги видеше само на неколку минути. Штета што никогаш не го следев нејзиниот совет. А подоцна, таа никогаш не го кажа фамозното: Ти реков...
Секогаш кога, во праведен гнев, се обидував да ја каснам што е можно поболно, таа се обидуваше да ме погали по главата.
Таа секогаш ми даваше слобода да го правам она што сметав дека е правилно. Никогаш во животот не наидов на нејзиното противење за она што ми беше важно.
Секогаш ме чекаше, а и сега ме чека дома. Што и да се случи, секогаш имам каде да се вратам.
Таа го подготвува она што јас го сакам секојпат кога ќе дојдам. И не е важно дали ќе се вратам дома во три наутро или во три попладне.
Гледам во моите деца и сè почесто размислувам кога треба да замолчам за да не ги повредам, да не ги исплашам и да не ги обесхрабрувам да пробаат да живеат на свој начин.
Таа, мајка ми, ме научи на таа мудрост. На секој мој несмасен обид да го вратам времето и да поправам сè, мајка ми се насмевнува и вели дека не се сеќава на моите обвинувања.
Се преправа. И ме прегрнува. А јас ја држам устата затворена.
И во тишината слушам како минува времето. А јас му шепнувам: забави малку, те молам...
Би можело да ве интересира:
