Србинка искрено за анксиозноста: „Таа е страшна кога нè стега, кога ни го забрзува дишењето, кога ни го замаглува погледот“

Анксиозноста е страшна кога нè стега, кога ни го забрзува дишењето, кога ни го замаглува погледот на светот. Но, всушност, таа е исплашена верзија од нас самите што моли да ја чуеме.

Долго време се обидував да ја замолчам анксиозноста. Да ја надвладеам со забава, со продуктивност, мислејќи дека сè се сведува на борба или повлекување од животот.

Но, таа постојано се враќаше - поупорна, погласна, решена да ме држи за рака сè додека конечно не ја сослушам.

И не попушти додека не бев подготвена.

Останавме сами, со тишина меѓу нас. Во таа тишина, таа веќе не беше закана.

Беше неизговорена потреба. Беше мала.

Анксиозноста не е нешто што треба да се победи. Таа е повик да застанеме, да се вратиме кон себе.

Да видиме каде се изгубивме, зошто им дадовме премногу внимание на анксиозните мисли и зошто нашата душа престана да ни верува.

Кога навистина ќе ја чуеме, тука започнува закрепнувањето.

Што всушност ни порачува анксиозноста?

Анксиозноста ни порачува да се вратиме таму каде што сме се оставиле себеси, во оние моменти кога не сме смееле да бидеме уморни, лути, ранливи, несовршени.

Нè потсетува дека нашата вредност не е во тоа што сме силни, туку во тоа што сме искрени.

Анксиозноста ни зборува дека повеќе не можеме да функционираме на автопилот, игнорирајќи ги сопствените потреби, потиснувајќи ги чувствата како да немаат тежина.
Нè потсетува дека не сме создадени да ги носиме сите товари на светот сами.

Анксиозноста ни порачува дека предолго сме се обидувале да бидеме добри за сите.

Таа расте од тивок внатрешен бунт против улогите што нè гушат и бара да престанеме да ја мериме нашата вредност според туѓи очекувања...“

Се согласувате ли?

С. С. | Црнобело