Романи со најчудни и најневообичаени наратори - од црвената боја до Смртта и атомот

Верувале или не, во романот „Nutshell“ на Јан Мекјуан нараторот е фетус. Оваа идеја „е толку смешна што не можев да ѝ се спротивставам“, вели Мекјуан. Колку и да е смешна идејата, истата е изненадувачки успешна. 

Експериментирањето со „гласот“ што ја раскажува приказната е фундаменталната алатка на пишувањето. Нараторите доаѓаат во широк спектар на стилови, од интимно прво лице, до неверојатно оддалечени перцепции.

Начинот на кој се раскажува приказната е исто толку важен, а понекогаш и поважен од самата приказна. Кога станува збор за раскажувачи, овие автори не прават дискриминација.

Ова се неколку неконвенционални наратори со кои ќе се сретнете во романите.

Маркус Зузак, „The Book Thief“ (2005)

Дејствието на романот на овој австралиско-германски креатор е времето на Втората светска војна. Книгата зборува за десетгодишната Лизел Мемингер која сведочи за ужасите на нацистичкиот режим во Германија, нејзината родна земја.

Она што го прави романот поинаков од другите приказни за Холокаустот е тоа што нараторот е Смртта. Зузак Смртта ја претставува како исцрпен домар кој е истовремено циничен и чувствителен.

Алис Себолд, „The Lovely Bones“ (2002)

Денес е честа појава децата да бидат во улога на раскажувачот во романите, особено децата кои имаат специфичен поглед на животот.

Меѓутоа, нараторот од романот на Алиса Себолд, четиринаесетгодишната Сузи, ја раскажува својата приказна од рајот, откако била брутално силувана и убиена.

Орхан Памук, „My Name Is Red“ (1998)

Во филозофскиот трилер за убиството, чиј сторител е непознат и чие дејство се одвива во 16-от век, Орхан Памук, најпознатиот турски современ автор, користи 12 различни наратори за да ја открие мистеријата.

Романот има разни раскажувачи: детектив, пресечена глава, Смрт, Сатана, куче, коњ, дрво, златна монета и најневообичаениот наратор меѓу нив - црвената боја.

Ричард Адамс, „Watership Down“ (1972)

Приказната е претставена од гледна точка на зајаци, а претставува прекрасен приказ на заедницата на зајаците и нивната потрага по нов, безбеден дом.

Како и децата наратори и антропоморфните херои и хероини стануваат сè попопуларни во последните неколку години.

Итало Калвино, „Cosmicomics“ (1965)

Збирката на кратки раскази на Итало Калвино има најчуден наратор наречен стариот Qfwfq. Тој е постар од универзумот и може да ја промени својата форма, а во секоја приказна има различна форма.

Понекогаш е диносаурус, понекогаш е дете чии играчки се атомите на водородот, а понекогаш е и самиот атом.

Дафне ди Морије „The Parasites“ (1949)

Иако не е толку чуден како другите, брилијантниот и вознемирувачкиот роман „Паразити“ се спротивставувал на конвенциите на своето време.

Приказната зборува за полубратот и полусестрата Нил и Марија Делејни и нивната полусестра Селија, а како наратор се користи формата „ние“. Ова е суптилно поддржување на нивната инцестуозна блискост.

Ашера | Црнобело