Сакам да се скријам во некој агол од собата, да настане молк и да го следам текот на светлината која пробива од прозорот. Сакам да бидам сам со тие мисли заклучени во мојата глава.

Стигнав до тука, стигнав некако и се чувствувам горд на она што го постигнав, но можам да кажам дека ништо не останува исто и сè се менува, некако животот како да има поинаква патека од онаа замислената...

Еднаш еден стар мудрец ги затекнал своите ученици како жестоко се караат и врескаат едни на други.

Еден млад човек еднаш отишол да го праша Сократ од каде му доаѓа големата мудрост и знаење.

Не си ниту минливо, ниту потрошно за нас како што пееше во „Малечка“, туку потстанар во нашите срца. Една деценија откако не си повеќе меѓу нас, носејќи ни среќа и прекрасни мелодии...

Сведоци сме на многубројни мотивациски цитати и статии кои нè подучуваат како треба да живееме без многу грижи. Да не остануваме заробени во минатото, да не се опседнуваме премногу со иднината, бидејќи постоиме сега и тука и важен...

Оваа приказна е доказ дека животот враќа на неочекуван начин. Едно сиромашно момче продавало роба од врата на врата за да си ги плати трошоците на медицинскиот факултет...

Во собата со пригушено светло кое полека се спушташе по розевиот ѕид до колевката во која лежеше малата убавица со кадрава коса и црвена панделка со бели точки, еден маж раскажуваше приказна која го тераше девојчето да слуша без да трепне.

Бракот е нешто што сите луѓе различно го толкуваат. Едни сакаат што поскоро да го искусат, а други бегаат од него што е можно подалеку.

Многу е неблагодарно кога за некоја жена во не толку одминати години ќе се слушне – Леле, колку остарела. Леле, колку е огрубена. Нема потреба за такво лелекање кога немаме никаква идеја...

Она што особено го обележува денешното општество покрај несопирливиот развој на технологијата е нашиот ненаситен консумеристички апетит. Имено, сакаме да купуваме до бесконечност...

Како може толку многу работи да тргнат по лошо за толку кусо време? Марфи едноставно сака да се дружи со вас пред излегување...

5 октомври е, 2007 година. Градскиот стадион во Скопје крцка. Преполно е, многу насмеани лица начичкани во публиката со будалесто среќни насмевки во очекување на нашиот омилен пејач на сцената...

Имаше нешто посебно во дождот. Многумина знаеја да кажат дека тој е главниот виновник за уништување на среќата, а јас како лудак, невклопен во таа околина го обожував неговото тропање...

Ако нешто вистински нè обединува како нација, тоа е нашиот македонски синдром опишан со една реченица – Не го фрлај, ќе се најде. Вистина е, нè обединува повеќе отколку љубовта кон мешањето и макањето ајвар...

Сите го знаеме Винсент ван Гог, сме слушнале за позната слика „Ѕвездена Ноќ“, за фактот дека самиот си го отсекол увото или за тоа дека не бил воопшто познат додека бил жив.

Животот е краток, времето лета и живееме само еднаш. Никогаш не можеме да го вратиме часовникот наназад и да си дадеме некој совет на помладата верзија од себеси.

Екстремното доцнење не било, ниту пак некогаш ќе биде во мода. Доцните повеќе од 30 минути и не нудите ниту извинување. Наместо тоа бурно почнувате да објаснувате како сте „накурчени“, како шефот е најголем кретен на светот, а колегата „сељак“...