Често другарите знаат да се пошегуваат на моја сметка и да ме наречат Германец, затоа што знам да ги кажам работите онака како што се, директно и без многу размислување...

Пред да почнете повторно да ги обвинувате децата како само тие не можат да си најдат партнери и да ги притискате по кој знае кој пат за мажачка и женачка, имајте на ум дека светот во којшто живееме денес е далеку од оној во којшто сте живееле вие (во случај да не знаевте досега). Да драги родители, вашите деца се секојдневно под лупа, безобразно оценувани и осудувани за тоа што најчесто (не) го поседуваат...

Мразам луѓе што доцнат. Мразам луѓе кои се влечат како прдеж во гаќи и не знаат како да завршат две обврски во денот, бидејќи се вртат во круг и постојано се жалат како денот не им стигнува за ништо. Но, најмногу ги мразам луѓето на кои им е престиж да се во друштво на некои познати градски фаци...

Остави наследство какво другите не би можеле ниту за три животи. Да, јас сум од Македонија, од земјата на Тоше Проески...

Колку што беше совршена нејзината парада за јавноста, толку беше лажна таа. Апсолутно во секој поглед...

Светот уште малку ќе го колонизира Марс, ние не можеме да се договориме дали Скопје е центарот на Универзумот и како останатите „провинцијалчиња“ не смеат да стапнат во него, затоа што го руинирале и му го поткршувале духот. Ќе почнеме да им наплаќаме и за тоа што ни го дишат загадениот воздух, е до толку сме отидени во паметот...

„Погледни се каква си, види на што личиш. Одвратна, дебела краво! Да не бев јас немаше да излезеш од тоа селото од коешто те извадив. Од дупка те извадив, ла*но едно неблагодарно. Да не бев, јас улица и семафор немаше да видиш, непрокопсана ниедна. Уличарке проста. Неписмена, без факултет, твоите уште копаат на нивата...

Кога ќе ве прашаат која е формулата за успешен живот–каков одговор им нудите на луѓето? Што ве прави среќни? Дали се тоа пријателите, кариерата, парите, семејството? Доколку сте од оние кои сè уште веруваат во љубов и добрина, во простување и молчење во тишина кога сите зборови...

Сигурно се сеќавате на оние времиња кога стоковните куќи работеа со полна пареа, а жените мирисаа отмено и прекрасно....

Затвори ги своите очи и дозволи да те понесе чувството кое го предизвикува непознатото, нека биде твој ветар во грбот, немој да се плашиш...

Китењето со туѓи перја како да ни стана навика во сите аспекти на животот, а од пред некоја годинка и на социјалните мрежи. Туѓите идеи не смеат да се претставуваат како свои ама како да им се објасни!

Признајте дека барем еднаш во животот сте биле жртва на лош состанок. Но, од лошо до ЛОШО има многу разлика. Лошиот состанок со големи букви и извичник оди многу подалеку од недостаток на хемија и банални муабети за времето и таксистите...

Се уморивме. Уморни сме од бистрење политики и готвење бистри манџи во кои одвај и да пливка месо. Ние пливкаме, живо месо секојдневно по улиците и автобусите. Се тискаме во гужвите, со погледите сведнати надолу, со уморни очи и тажни лица. Не остана ниту една добра причина да се остане тука...

По само 5 минути со нив, на ум ви доаѓа мислата „Како да не бидам родител што ќе одгледа вакви деца? Што прават погрешно во процесот нивните родители?“

Влегувам дома, после трета смена во кафичот, некаде седум часот, го испуштив претходниот автобус, цел живот пцуев што морам да фаќам автобус за да стигнам дома, сè ми беше далеку. Ја заклучувам вратата и слушам звуци од дневната.

Чудно, но вистинито, некои деца никогаш не виделе, ниту пак користеле телефон со копчиња, а можеби и никогаш не „работеле“ на стар компјутер.

Никогаш не го сфатив феноменот на нашите простори, особено кај женскиот пол, кога со некоја невидена тага потенцираат колку им е тешко што не се повеќе во родителскиот дом, после мажачката. Како бескрајно тагуваат, како плачат по својата детска соба, па го пакуваат куферчето и се враќаат секој викенд да преноќат...

Деновите ќе изминат, зборовите ќе згаснат, луѓето ќе се приберат во своите домови и целата таа врева ќе исчезне. Тогаш зошто да губиме време што мислат другите?