Се прашувам: Каде исчезна детската игра?

Сите ние често имаме можност да наидеме на детските очи кои се полни со надеж и љубопитност. Тие детски очи не исполнуваат со грижа и безброј прашања околу нашата иднина.

Моите очи веќе се заморени и одамна им требаат очила за гледање, но детските се тука за да бидат широко отворени. Прашање е што гледаат денес? Тоа што го гледаат ќе им остане засекогаш.

Ако се вратиме назад во нашиот чист детски свет и ја погледнеме оваа извитоперена реалност која сега се продава како бајка, сè е сурово и сè не напаѓа од сите страни. Најголема жртва на овие напади е детската фантазија.

Денес сè што ни се нуди покажува постоење на задни намери, како веќе ништо што им се нуди на децата да не е без претензии. Не е ни чудно што се развива посебен тип на литература за помош на родителите како да ги воспитуваат сопствените деца и тинејџери.

Во Велика Британија постои високо развиена свест за потребата за културно воспитување, но воопшто не постои традицијата на читање и учење на детски песнички.

Тука ништо не се учи на памет. Не дека учењето на памет е надминато, туку не се смета за забавно.

Во сето тоа, се прашувам, каде исчезнала традицијата на детските песни кои ги учевме напамет и за оцена ги рецитиравме или ги пеевме во училишниот хор?

Така учиме да зборуваме, да мислиме, слушаме... Впрочем, говорот е единствената карактеристика која не одбележува, од која не можеме да побегнеме и која не може да се сокрие со шминка, фризура или облека.

Тука во Британија, старите традиционални детски песни не постојат. Јавните настапи и училишните приредби се ретки и досадни случувања за кои дури и за една изговорена реченица потребен е лист хартија.

Веројатно субјективно и со носталгија гледам на нашите хорски пеења и рецитали кои имаа воспитно значење.

Се негуваше љубов кон поезијата и изговорените зборови, кон песните и мелодијата. Дури и оние кои без уживање беа принудени да учествуваат, не беа оштетени, туку бар за миг збогатени со убави зборови.

Можеби изгледа наивно, но воопшто не е занемарливо.

Размислете, каде оди општеството чија младост се храни со електронски игри? Дури и да немаат насилна природа, игрите ги убиваат сите сетила.

Што ќе откријат, научат и направат идните возрасни кои своите очи, уши и мисли ги трошат на бесконечно безделничење на интернет?

Каде оди животот, не знам, но знам дека сè е одамна отидено по ѓаволите.