„Позади сите совршени фотки на Инстаграм, се кријат расфрлани играчки, трошки насекаде, солзи и тантруми...“

Седнав во тоалетот да здивнам откако ги легнав децата. Го листам полека Инстаграм фидот: „Еј, отишле во Мексико, ух види колку убаво си излегле пак во кафана другариве, еј види колкав снешко направила со децава, а моиве немаат видено снег...“

„Како им е вака средена куќава секогаш со две деца?“

„Ух, си отишле во Солун без деца, блазе си им. Кој им ги чува?“

Не им завидувам на пријателите, напротив, се радувам за нив.

Но, некако повторно се чувствувам како да не правам доволно. Социјалниве мрежи, особено Инстаграм, постојано ме притиска да се докажувам колку сум јас добра, успешна или „најмајка“ на светот.

Проблемот е што и јас го правам истото. Реално.

Ја прикачив фотката од појадокот за викенд на совршено средениот шанк. Но, не ви го покажав ѓубрето расфрлано на сите страни. Трошките разнесени по целиот под. Плочките испрскани со зејтин од штотуку направениот омлет.

Брашното расфрлано насекаде во кое ќерка ми ужива да се валка додека готвам.

Ја прикачив фотката од моите две деца како совршено мирно си играат во дневната. Но, не ги видовте наоколу расфрланите 30 плишани играчки, лего коцки кои упорно се наоѓаат насекаде, ситните лепенки кои 11 месечниот син за малку не ги голтна минута пред фотката, трошките од ручекот на двајцата кои ни 15 кокошки да пуштиме не би можеле да ги исколваат.

Не ја прикачив фотката од кафето во 8 часот вечерта затоа што знаев дека ме чека уште една долга ноќ во која ќе се разбудам минимум 10 пати.

Не ја прикачив фотката од мене и сопругот во автомобил, додека молчиме заради глупавата утринска жестока расправија зошто некој некого погрешно сфатил за нешто. Живи ненаспани.

Не ја прикачив фотката каде сум со раскопчана ноќница, додека едното дете цица, другото повраќа покрај мене, а сопругот му ја држи косата.

Ја видовте фотката од моето вечерно излегување со сопругот – прво во два месеци. За кое ми требаше организација за децата во траење од 5 дена.

Да дојде на време баба им, да сакаат да спијат со неа, да не „урлаат“ кога ќе излеземе. Да се избањам и средам на раат.

Не сум сигурна колку сум добра во мајчинствово.

И тогаш, ми стигна порака на Вибер од другарка ми: „Денес беше ужас! Ми доаѓа да врескам цел ден.“

А, нејзините Инстаграм сторис делуваа како да има магичен ден, исполнет со еднорози, виножита, прекрасна дружба со децата... А, сепак беше само еден обичен ден, баш како мојот.

Фотките кои ви ги покажувам на Инстаграм се реални, но се само еден дел од мојата реалност.

Пробуваме да наметнеме некои нереални стандарди. Не, не верувајте во сè што ви е сервирано на социјалните мрежи. Далеку од тоа дека на сите им е сјајно.

Ве предизвикувам да ги покажеме реалните моменти: нередот, тантрумите, солзите, хаосот – а, не само идиличните фотки.

Треба да знаеме да најдеме убавина во секојдневниот хаос. Затоа што тоа е нашата реалност.

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

Е. П. | Црнобело / фото: depositphotos.com