Моментот кога сфатив дека мојот син не е веќе бебе, туку дете - насмеано срце и солзи во очите

Денес, додека шетав низ продавници, морав да поминам во другиот дел. Знаете, оној дел каде што стои облеката за деца над 4 години. За големите деца.

momentot-koga-sfativ-deka-mojot-sin-ne-e-veke-bebe-tuku-dete-nasmeano-srce-i-solzi-vo-ocite-01.jpg

Ќе си речете „И што? Голема работа.“ Веројатно затоа што сѐ уште не сте се нашле во оваа ситуација.

Утрово, нашиот 4 годишен син стоеше во кујната кога забележав колку му се кратки ногавиците од пижамите. Како прекуноќ да се издолжи. Беше очигледно дека треба да му купиме еден број поголеми. И тргнав во потрага. Ништо страшно.

Освен што за моето срце ова беше навистина голема работа.

Стоев среде продавницата и сфатив дека моето дете веќе не е мало. Дека е веќе момче. Не бебе.

Го гледам како расте пред моите очи. Забележувам како му се менува лицето и започнува да изгледа поинаку. Колку многу работи зборува и кажува – понекогаш звучи како возрасен. Си го подготвува појадокот сам. Си го мести креветот. Сѐ почесто ми вели „Не благодарам мамо, не ми треба помош“.

Да, тоа и е поентата во животот, да ги научиш да бидат самостојни, но некако тешко го прифаќам сето ова.

Бидејќи во мојата глава, тој е сѐ уште бебе. Она слатко, насмеано, неодоливо бебе како кога го донесовме првиот ден дома од болница.

Срцето не ми е подготвено да прифати дека тој е сега момче и додека да трепнам ќе треба да оди на училиште. Дека наскоро ќе биде висок колку мене.

Грабнав пижами со Спајдермен и застанав во редот на касата.

На патот кон дома се сеќавав на сите најубави моменти. Првиот пат кога застана на нозе, првиот пат кога ми рече „мама“, првиот пат кога ме прегрна пред да одам на работа и ми рече „чао“.

Потоа гордо се сетив на тоа какво дете е денес. Учи да чита. Умен. Сака кошарка. Го впива целиот свет околу себе.

И се сетив на сите работи кои ни ги носи иднината.

И се насмевнав низ насолзени очи.

Штом стигнав дома, трчајќи дојде до вратата и со широка насмевка ја зема кесичката со пижамите и веднаш си ги облече.

Ми порасна детето, но сѐ додека сме среќни, срцето ми е исполнето.

А пижамите со Спајдермен? Таман му се!

Извор | фото:depositphotos.com

Би можело да ве интересира:

Спомен што секогаш ми измамува насмевка: Тоше и Дејан Лилиќ правеа склекови, а јас ги фотографирав Моите спомени поврзани со Тоше никогаш не се тажни. Напротив, ми измамуваат насм...
Ах, во мое време се собираше детска пошта, се играше ‘сакате ли војна’ и мангуп беше тој со велосипе... И јас на мои 35 години дочекав да ги повторувам моите сакани, да кажам „Во мое в...
Жена, мајка, кралица.... како да не бе! Преку глава ми е Жена, мајка, кралица.... како да не бе! Стани прва, собери ако некој нешто остав...
16 години непребол од смртта на Тоше Проески: „Денес повеќе би сакал да ти дојдам на концерт, намест... „И 16 години по смртта, Тоше е непребол. Ме лазат морници кога шетам низ Крушево...
Секој маж може да добие дете, но тоа не го прави „татко“ Биолошкиот родител претпоставува дека ја заслужил љубовта на своите деца само за...
Некогаш летниот одмор беше во село кај баба и во камп приколки во Струга vs. денес - по цел ден на т... На календарот ги одбројуваме последните денови од август, а со тоа, е крајот на ...

Најчитани неделава

sonovnik-sidebar.jpg