Ако сте биле од оние кои секојдневно дежурале кај флиперницата на тетката во малото и секојдневно сте очекувале џепарлак од вашите родители кој со задоволство го трошевте на жетони, тогаш сигурно ви е јасно за што станува збор...

Ммм, од далеку го чувствувам мирисот на пржени мекици. Знам дека ме чека и бело овчо сирење или џем од сливи со нив. За неа мојата посета е празник, а таа за мене е жив спомен на моите корени.

Дали како дете сте сакале да бидете астронаути кога ќе пораснете, пејачи или инженери, дали сте сакале да го промените светот?

Беше убав сончев ден, кога кај нас на работа се појави убава и насмеана девојка. Се претстави дека тоа е нова колешка, дека има искуство со работата и нема да има проблем да се вклопи.

Уште еден крај на работната недела, доста напорна работна недела, петок попладне. Брзав кон блиската пекара во центар со желба сè да изедам поради гладот кој продираше до мојот стомак.

Некој универзитетски професор сакал да се распраша за зенот и смирениот начин на живот, па отишол кај јапонскиот учител Нан-ин...

Понекогаш можеме да се најдеме во ситуации кои ни предизвикуваат болка. Дали станува збор за место, личности, работа или некакви навики, не е важно. Се навикнуваме на болката и ја прифаќаме предвидливоста на работите.

Јован веќе долго време седел на еден стол во кујната и пишувал. Домашната работа одамна си ја имаше завршено.

Погледнете околу себе. Колку среќни лица можете да забележите? Колку од нив се насмеани или покажуваат некои други знаци на среќа?

Те сакам на мој начин. Посебен и единствен. Дури и тогаш кога ќе те расплачам, запомни дека те сакам...

Малечко девојче држело две јаболка во рацете. Мајката дошла до неа и со насмевка ја прашала: „Душичке, ќе ми дадеш едно јаболко?“

Кога минатото се реди пред твоите изморени очи, толку што повеќе не можеш да видиш пред тебе...

Според Zhou Zhuang, познат кинески филозоф, „среќата претставува отсуство на потрага по среќа“. Доколку сакаме ова да го примениме и во реалниот живот, одеднаш би се нашле во ситуација да мораме да направиме едно целосно трансформирање на нашите идеи и начинот на кој функционираме. 

Седам, сама, така мирна... и чудно ми е. Чудно е во денешно време да седиш и да не правиш ништо, да си сам со себе. Зошто е тоа така?  Затоа што секогаш брзаме, бркаме нешто...

Се сеќавам имав некаде шест или седум години, не се сеќавам точно, но знам дека наместо да ме однесат во градинка мене ме чуваа моите баба и дедо и можам да кажам дека имав доста напредни сфаќања и размислувања за разлика од оние кои беа на моја возраст.

Кога еден професор завршил со предавање, како и вообичаено го поставил прашањето: Има некој прашања?

Мила моја, ти благодарам за тоа што си неизоставен дел од моето секојдневие кое стана волшебно откако те запознав. Ти благодарам за сите приготверни оброци кои ги зачинуваш со насмевка...

Понекогаш ни се чини дека имаме доволно време за сè да направиме, а најчесто одлучуваме деновите да ги поминеме на социјалните мрежи. Реалноста е дека животот е прекраток за да не ги доживееме оние суштинските животни искуства.