Не очајувајте затоа што помина уште една есен и пристигна уште една зима... И не треба да бидете меланхолични затоа што секое лето трае сè пократко и пократко. Како времето, генерално, брзо минува.

Во себе чуваме енергија која мора да биде разумно искористена. Колку и да сме заробени во нашите сомнежи и не сакаме да ја пречекориме нашата сигурна зона...

Еднаш некаде прочитав: „Се будеше секое утро со опцијата да биде сè или било кој што ќе посака. Но, прекрасно беше што секогаш се одбираше себеси“.

Се сеќавам често наидував на моменти кога се прашував дали сѐ е во ред со мене или јас го губам сигналот со остатокот од светот...

Една од најважните работи во животот е можноста да уживаме во чувствата и да знаеме како да пронајдеме среќа во мали нешта...

Правилата според многумина постојат за да бидат прекршени. На ова можеби се согласува и Лео Бабаут, но неговите правила се неодоливи.

Понекогаш работите не можат да се поправат. Понекогаш не постои пократок пат или светлина крајот од тунелот. Некогаш мораме да се соочиме со грижата на совест, каењето, болката...

Го знаете ли она чувство кога сте нем набљудувач, како да сте заглавени во некој одвратен кошмар во кој сакате да викнете толку гласно, но гласот не ви дава и колку и да се трудите од таму произлегува само еден напор кој не вродува со плод.

Како деца сте ги обожавале, некои веројатно сè уште ги чувате, а некои ви се чиста мистерија која останала само во сеќавањата...

Постои нешто романтично во бегањето од проблемите. Тоа е една од нашите омилени приказни - херојот или хероината завршува со скршено срце или со сите соништа уништени...

Честопати знаев да се фасцинирам од издржливоста на одредени луѓе. Нивната желба да се биде над сѐ и да се победи сѐ, дрскоста да се најде силата да се стане...

Додека чекорев сигурно кон целта, изминувајќи ја патеката живот, јас се менував. Не можам да кажам дека задржав сè она што требаше и оставив сè она што не требаше...

Уште од малечок размислував колку би било убаво да може да се оди во иднината за да се дознаат работите и да се избегнат сите грешки кога ќе се вратиш во сегашноста, но попусто, досега никој во тоа не успеал.

Отсекогаш во животот сакав авантури, некако како да ме влечеше непознатото и како ненаситно да се стремев кон нешто ново и неоткриено.

Дојдов полн со позитивна енергија, ја отворив вратата со надеж дека нешто се сменило... Додека чекорев по скалите до мојата соба сфатив дека таму повторно владее истото тоа сивило.

Секојдневната борба понекогаш знае да биде пренапорна, колку и да се обидуваш да бидеш силен, да го издржиш притисокот, да се противиш на она што те крши, едноставно постојат денови кога нема да можеш да најдеш смисла за живот.

Само за момент, заборави на твоите работни обврски. Само за момент, не се води од социјалните улоги. Престани да се концентрираш на иднината...

Сите имаме желба да ги правиме малите работи во кои уживаме, а оние кои уживаат да го поминуваат времето сами можат да имаат специфични параметри за тоа како го трошат нивното време...