Научив да го ценам времето. Како што минува сфаќам колку ми е важен секој момент. Со тек на времето научив дека раните не се лечат...

Веќе незнам колку работи ги проголтав и прифатив, нешта кои не ги сакам! Сè во служба на комромисот и доброто однесување. И се прашувам, дали тоа некој го забележа или го искористи?

Сигурно сте се нашле во стиуација кога без никаква причина целиот свет ви бил на некој начин крив за сè. Ви сметал мирисот наутро и сината боја на небото, ви сметал гласот на човекот на радио и не можела да ве насмее дури ниту една глупост на вашите пријатели.

Со текот на времето некои работи не ни се интересни повеќе. Се чувствуваме старо да ги правиме повторно, немаме желба или интерес или едноставно се срамиме да ја покажеме нашата детска страна. Бидејќи сега сме возрасни, нели. Но, некои работи никогаш нема да ги надраснеме.

Велат лесно е да заминеш и да бараш подобро поднебје за опстанок. Велат лесно е да спакуваш сѐ она што било убаво во еден куфер, а она што те повредило да го оставиш и да заминеш.

Секој крај на една година го одбележуваат надежи и возбудливи ветувања. Но, многу луѓе забораваат дека доколку сакате да ги остварите желбите, некои работи треба да ги оставите зад себе.

Искусувај. Сонувај. Ризикувај. Затвори ги очите и скокни. Уживај во падот. Одбери ослободување, наместо комфор. Одбери магија, наместо предвидливост. Одбери потенцијал, наместо сигурност...

Утрово маглата повторно го покри градот. Не успеа да ме спречи во моите планови за денес. Наметната со плетен шал и високи потпетици се упатив кон плоштадот.

Китењето елка е христијански обичај кој потекнува уште од дамнешни времиња, но сигурно се прашувате зошто на врвот од елката најчесто стои ѕвезда.

Беше ден кога ништо не ми одеше од рака. Бев толкав малер што не можев да најдам пенкало низ цела куќа.

Иако се трудам да го живеам сегашниот миг, не можам да одречам дека она што поминало не е веќе важно и не нè менува. При крајот на годината - уште една ретроспекција. Кој знае која во моето постоење…

Една млада жена наеднаш почнала да чувствува замор и напнатост, станала раздразлива и лошо спиела.

Само што ја допивме чашката винце со другарка ми, отидов во другата соба каде требаше да спијам, ја отворам чантата и што да видам?

Се разбудивте ли утрово со сите обврски кои останале од вчера? Ги понесовте ли сите неостварени замисли кои не се само од деновите претходно, туку се одолговлекуваат со месеци, можеби и со години?

Цела една година не можев ништо да напишам. Едноставно немав никаква инспирација. И ќе ве излажам ако ви кажам дека оваа мрачна тишина имаше некаква причина. Немаше.

Не го чекај времето. Најди го. Не ја чекај љубовта. Почувствувај ја. Не ги чекај парите. Заработи ги. Не чекај некој да ти го покаже патот. Најди го...

Колку и да не сакаш да признаеш животот тежнее кон некоја крајна точка кога времето тежнее кон бесконечност.

Веројатно длабоко во себе постоела свесноста околу тоа колку изгледаш смешно и чудно на луѓето околу тебе. Седиш со телефонот на маса, се возбудуваш на секое свирење и посакуваш да добиеш одговор кој не знаеш дали ќе дојде.