Како да бевме склони да ги следиме погрешните знаци во животот. Како упорно да се движевме во погрешна насока иако знаевме дека таа не е вистинската. Ние луѓето кои полека сами се доближуваме на работ на тагата и како што се доведувавме, така лесно паѓавме во неа, на наше сопствено барање.

Колку и да не забележуваме, животот околу нас, ден по ден, постојано се менува. Несвесни за таа постојана промена живееме прашувајќи се зошто сѐ е некако различно, поразлично од она што сме го знаеле претходно.

Двајца млади Индијанци се упатиле до поглаварот на племето и одлучно му рекле: „Ние се сакаме. Сакаме да ни дадеш твој благослов и да не поучиш што треба да правиме за љубовта да трае вечно.“

Малите и едноставни приказни кои претставуваат доловување на секојдневните мали и незначителни ситуации секогаш успеваат да ни ја стоплат душата и да не насмеат.

Беше полноќ, можеби и подоцна, не се сеќавам точно. Имав запалено оган близу брегот на тајно приватно место каде што можев да бидам сам.

Сите кои биле на факултет знаат колку навистина тоа е предизвик. Ако сте биле на факултет, тогаш постојат големи шанси овие мисли барем еднаш да ви се појавиле во главата...

Се сеќавате на моментот кога сте погледнале кон небото и сте го запрашале оној горе, „Зошто баш јас?”,сте помислиле дали воопшто некој слуша, ако воопшто има некој горе. Се сеќавате ли на горките солзи од вашите очи предизвикани од валканата игра на општеството?

Мудрите приказни не секогаш мора да се долги и комплицирани, честопати едноставните и кратките имаат моќна поента која ќе ве натера да се замислите што правите во животот...

Во животот се трудев да бидам рационален, секогаш во обид да пронајдам логично објаснување за она што се случува наоколу.

Кога се чувствуваме изгубени и без никаква насока, како без дирекции да плутаме сред океан на збунетост, најважните работи остануваат, а сè друго полека тоне и оди во заборав.

Разговорите во кои што се вклучуваше зборот „мора“, беа оние разговори во кои никогаш не сакав да се најдам.

Луѓето знаат да бидат злобни, понекогаш и без причина. Несвесни за своите постапки, во обид да доживеат лична сатисфакција или да привлечат внимание кон себе забораваат на останатите и за момент...

Секоја длабока мисла во основа е многу едноставна. Но, некои од нас, несвесно или можеби со намера, ги комплицираат сопствените животи само за да изгледаат подобро во туѓите очи.

Беше сабота наутро, го пакував ранецот, подготвувајќи се за долг и опуштен викенд во викендичката на планина. Влегов во автомобилот, го завртев клучот и започна мојата авантура за полнење на батериите.

Секојдневно се препуштаме на патешествија, секојдневно одговараме за сопствените грешки и избори, секојдневно живееме за истите луѓе и се бориме за истата љубов, неуморно, ненаситно, со последните атоми сила во нашето тело.

Еден ден професорот го започнал своето предавање држејќи чаша вода. Ја подигнал за сите студенти да можат да ја видат и ги прашал:

Понекогаш сите имаме лоши денови и баш кога мислиме дека не може да стане полошо, магично, како да бараме дополнителен предизвик, нештата стануваат многу, многу полоши.

Ако сте завршиле, студирате или планирате да се запишете на факултетот кој меѓу народот е познат како електро, тогаш сигурно сте го добиле тој чуден поглед од тетката во продавницата која работи во вашето мало, како да сте радиоактивен елемент кој ќе ги загрози животите на сите во околината...