Оваа 2021 година... Да не наликува нималку на злото наречено 2020 година. Повеќе прегратки. Повеќе бакнежи. Повеќе дружби. Повеќе пијани вечери и концерти и танцување во диско. И буткање во непознати луѓе, без страв и паника...

Немате инспирација за новогодишните честитки? Без разлика дали сакате да ги упатите кон најблиските, другарите, партнерот или колегите, ние ги имаме најубавите честитки чии зборови ќе ги стоплат...

2020 беше апсолутно ужасна година речиси за сите што ги познавам. Покрај пандемијата, јас ја доживеав и својата лична, најголема трагедија – го изгубив мојот татко. Тој имаше само 58 години, а непреболот по него...

Ако некогаш се пожалиш дека градите ти се мали, дека имаш неколку килограми вишок или дека џемперот кој го носеше минатата година не е веќе во мода, размисли дали се исплати да се грижиш за вакви ситници?

Кога бев дете, татко ми ме однесе на циркус. Редот за карти беше навистина долг. Пред нас стоеше двојка со 6 дечиња. Беше повеќе од јасно дека се сиромашни. Алиштата им беа стари, но чисти. Децата беа многу среќни што ќе влезат во циркусот.

Честопати знаеме да кажеме дека денешните деца имаат сосема поинакво детство од некогаш. Дека не знаат што значи да немаш телефон, интернет, телевизија.

„Сакав сама да си ја излупам бананата мамо!“ Ја фрли на масата и истрча во собата. Јас ѝ ја излупив кога рече дека сака ужинка пред вечерата. Без да размислам колку и значи да го направи тоа сама.

Кај неа ми се допаѓа што никогаш не се откажа од љубовта и од нејзината замисла за вистинска љубов.

Ќе ми требаш во староста кога ќе „мрчам“ бидејќи нема да можам да си ги најдам очилата, а ти да ми кажеш: „Ете ти ги на носот, старо едно! Вака и срцето ќе си го бараше, да не бев јас да ти кажам дека ти е на место!“

Недостиг, копнеж, желба... Три навидум толку едноставни зборчиња, а нивната суштина: неопислива!

Една година од последната хемотерапија. Една година од инфарктот. Една година нов живот.

Пред климакс маживе како по автоматизам ги пука некоја криза. Наеднаш интезивно почнуваат да спортуваат, на социјалните мрежи таргетираат девојчиња што речиси ќерки можат да им бидат.

Добрите жени треба да се воспитани. Треба да потекнуваат од добри семејства. Треба да имаат добро образование, но не и некоја завидна кариера. Бидејќи треба воедно да му се посветат на домот и семејството. И треба добро да балансираат помеѓу двете...

Еј другар, знаеш... Многупати  размислував да го направам ова, но едноставно немав доволно храброст.

Не сум мала. Одамна пораснав и ја почувствував горчината на светот, суровоста и неправдата. Сепак, во лош ден како оној вчера или пак некој што со сигурност ќе го доживеам некој ден од утре па натаму, длабоко некаде ми одѕвонува гласот на дедо ми...

Не можам јас тоа, леле ме боли грбот, леле што ќе правиме, шефот ми е ужасен, работата напорна, домашните обврски тешки, детето бесно, сѐ е црно, ќе не убие комета...

оменти кога животот е груб и неправеден. Моменти кои ја тестираат нашата сила и навидум ја намалуваат нашата надеж. Она кога нашата самоконтрола одлучува да нѐ издаде, но во последен момент го фрла белото знаменце, онаму каде што му е местото.

Ако времето е дождливо и сиво градскиот парк во Скопје е празен, а јас па го сакам дури и таков. Некако има посебна магија, мирен, празен, некако мој.