Моментите кога другите зборуваат за тоа колку многу ги нервираат нивните родители, а вие подголтнувате со некоја горчина во устата и тежина во срцето, како планина...

Доаѓа лето, а со него и летниот распуст. Иако годинава немавме традиционална училишна настава, сепак учениците со душа чекаат да се тргнат од пред монитор или можеби не. Од играње на видеоигри во мрежа, комуникација на социјални мрежи, следење видеа на Youtube, следење на интернет портали...

Родена сум во Белград, сум живеела во Охрид, Радовиш и во Скопје, а татко ми по потекло е од дојранско. Тоа што сум шетала насекаде од една страна значи дека знам по нешто за сите, а кога ќе видиш и ништо не ми е јасно во целост.

Кога најголема грижа ни беше да не нѐ фати соседот додека му „крадеме“ зелени сливи од дрвото од неговиот двор чии гранки нависнале кон улицата...

Да најдам некој прекрасен, убав, згоден, паметен. Да биде чесен и воспитан, ама и образован. И по можност да биде од добро семејство и солидно да заработува. Да е близок со семејството, ама не премногу...

Светот чекори во 21-от век, брз технолошки напредок, чуда се случуваат на полето на медицината и секако летнавме во вселената и човекот стапна на Месечинита, НО, едно големо но, сѐ уште страдаме од двојните стандарди, дискриминирачки принципи и застарени и неосновани верувања кои уште повеќе ја заоструваат и онака дебелата црта меѓу машкиот и женскиот пол, или , како многумина сѐ уште велат, посилниот и понежниот пол.

Се сеќавате кога сé што посакувавте можевте да нацртате со еден шарен фломастер и да си замислувате дека го имате? Тоа е убавината на детската искреност и наивност...

Од сите шолји за кафе дома, убави, неубави, скапи и евтини, тебе ти е мерак да си пиеш од таа една. Малку избледена, малку потчукната, поткршена од забот на времето. Ама ете, кафето во неа ти е најслатко, најубаво. Таа си е твојата шолја...

Јас на 15: Ќе излезам. Не знам каде и не знам со кого. Аман, до кога ќе ме прашувате, како во затвор да сум. Што, морам да се вратам до полноќ? Одвај чекам да наполнам 18 и да си терам по мои правила. Преку глава сте ми...

Ако и вие, како и јас, сте растени со баба, тогаш и вие поголемиот дел од детството сте го поминале со гаќичките или маицата наопаку, бидејќи, како што велат нашите сакани старици, тоа ќе нѐ спаси од зли очи, од уроци.

Многумина не можеа да им го разберат начинот на функционирање, но сите имаа ист заклучок – вие сте исти во лудилото.

Баба ми многу сакаше албуми со слики. Сакаше да си ги купува, да си ги подредува, да си запишува текст под нив или на задната страна од секоја фотка. „Одмор, Јадран, Лето 1975“...

„Не јадам кога сум гладна, наместо тоа мијам чинии, им помагам на децата со учењето, чистам. Немам време за кафе со другарките, затоа што ако отидам чувствувам вина, мислам дека сум себична...“

Не можеш да имаш здрава врска ако со носталгија се сеќаваш каков живот имаше пред него. Не можеш да имаш здрава врска ако тој те стави во кафез.

Како мал вели дека бил „мало ѓаволче“ со опашки позади на косата. Генерациите родени во 80-тите со сигурност го помнат по неговиот хит од Златно Славејче – „Марионка“.

Дојде такво време да се срамиш од работа. Да ти е срам да кажеш што сакаш или што работиш. Мене од мал ме научиле дека од чесна работа нема срам. Живееме во приградска населба и откако знам за себе сите по нешто работиме...

„Запознав многу убава жена, пријатна, воспитана, начитана, успешна… мислам дека многу убаво ќе си одговараме… ама има еден проблем“. А кој е проблемот, прашувам...

Во текот на ноќта, во најцрната темнина, силуета на жена во бел фустан лебди во мракот крај патот, како да бара некој или нешто... Оние кои со свои очи ја виделе велат дека е дух кој ги следел по патот, други пак велат дека е само светлина...но која е вистината, дали е дух или само илузија?