Секогаш се прашував зошто каде и да одевме, мајка ми излегуваше последна од домот и постојано ја чекавме. Мислев дека ова е затоа што ѝ треба многу време да се подготви – облече, нашминка и сл.

Мојата другарка се ближи кон 30-тата година од животот. Живее сама, заработува доволно за да се издржува себеси, па дури и да им помага на родителите. Колку што таа е независна, толку се зависни нејзините родители. Од неа...

Колку блиску, а колку далечни се всушност ’90-тите ќе разберете после овие неколку фотки...

Пред многу години, мајка ми реши да се стави на строга диета. Се сеќавам дека јадеше зелени јаболка како да ќе нема утре. Веројатно затоа денес не може ниту да помириса јаболко...

Фала му на Бога за редовните систематски прегледи организирани од работа. Не можам да набројам колку многу луѓе познавам што благодарение на нив откриле некој здравствен проблем, од нешто „занемарливо“ до битно и животозагрозувачко...

За конечно да видам нешто на ТВ што ќе ме насмее. Затоа што тоа е еден од ретко добрите проекти во Македонија...

„Мамо, те молам, може ли да спијам вечер кај баба?“ Денес во возот слушнав едно детенце како ја прашува мајка си, но додека да се завртам да го видам детенцето кое со една реченица ме врати во минатото и ми ги насолзи очите, веќе се беа симнале на станицата.

„Седам на онкологија, ја погледнувам девојката до мене, не ја симнува насмевката од лицето додека зборува со другарка ѝ по телефон и се препираат каде ќе одат и дали ќе одат, ако ѝ е добро по хемотерапијата. Таа до неа му ги решава домашните задачи на своето дете по телефон неможејќи да биде во тој момент дома до него...“

Секогаш знае да ги каже вистинските зборови. Секогаш ме тера да бидам потолерантна кон другите. Ме учи да го гледам доброто во луѓето и да верувам дека намерите им се искрени.

Професорот сакал да се пошегува со своите ученици за време на едно предавање, но и да им даде мудра поука.

Паранојата ми е вклучена на најсилно. Нервозата и стресот веќе си го земаат данокот секојдневно. Што од измислени, што од реални приказни. Што од луѓето кои сè уште упорно те убедуваат дека вирусот не постои...

Мајки, дали некогаш се чувствувате како да ви недостасува сопругот? Дури и кога е до вас, седи со вас, го гледате секој ден, спие покрај вас, но сепак, некако се чувствувате дека ви недостига...?

Честопати знаеме да бидеме носталгични за детството и безгрижните времиња кои за жал денешните деца и млади ги немаат.

Неколку дечиња го победија ракот, неколку млади осовија награди на разни натпревари ширум светот, студентите по медицина се вклучија во борбата против ковид-19, а многу луѓе ја покажаа нивната хуманост.

Девојка под 60 kg ѝ се жали на другарката која е многу покрупна од неа и има уште половина од нејзината килажа налепена на нејзиното тело после породувањето...

Повремено кога шетам низ Градскиот Парк во Скопје, ќе го почувствувам мирисот на прегорен шеќер од тазе шеќерната волна кој веднаш ме враќа во детството.

„Досадно ми е, сè ми е досадно“, имав навика да кажам порано додека моите ми велеа „и вие младите барате преку леб погача“. Убаво рекле постарите, ќе дојде момент кога ќе сфатиш колку многу си ги земал нештата „здраво за готово“...

1000 луѓе, 1000 чуда. Каде ако не на работа ќе слушнеш толку многу шареноликости, нешто паметно, нешто глупаво. Нешто што ќе те насмее, нешто што ќе те изнервира. Група колеги коментираа за зголемената тежина на една од колешките. Тогаш се слушна гласот на едниот колега...