Нема ништо поточно од тоа дека мудроста си доаѓа со годините. Искуството си го прави своето, па една жена решава со светот да ги сподели лекциите кои ги научила во изминатите 6 децении...

Уште не можам да им се дочудам на жените кои уживаат да бидат сожалувани. Ве има толку многу, како некоја наезда сте, пиреј кој никако не може да се докорне. Во 21 век, кога имаме право на глас, право на сопствено мислење и став, вие упорно се собирате во сопствената корупка како некоја желка и молчите, ни малку мудро...

Еден ден еден многу богат човек се качил на поткровјето во својата куќа во потрага по наградата што ја добил како бизнисмен на годината. Копајќи по кутиите, нашол мала тетратка од својот сега веќе возрасен син. Тоа бил неговиот дневник.

Дали пречките на вашиот животен пат ве фрустрираат и обесхрабруваат? Или пак, ви даваат поттик да продолжите позрели и посилни?

Типична петочна турканица во автобусот, ред пензионери, ред работници, ред средношколци. Една натоварена бабичка прашува дали на следната станица е Симпо, бидејќи таму треба да се симне. - „Таму, е таму. Симнете се на следната станица“, ја убедуваат средношколците и се смеат пакосно и гласно. Додека да довикнам дека Симпо...

Злобните луѓе би рекле дека некоја жена е арогантна и непристапна само затоа што ги одбила и најупорните додворувачи - но таа само знае што точно сака, а што не.

Свесни сме дека некогаш нештата не се подредуваат онака како што сакаме. Знаеме и дека со некого ќе се збогуваме уште пред да успееме добро да се запознаеме.

Една млада жена се враќала од работа со автомобилот. Возела внимателно, бидејќи автомобилот бил нов, купен со тешко стекнатата заштеда на нејзиниот сопруг.

Кога бевте помлади имавте широк круг на другари и пријатели и секогаш имавте со кого да излезете навечер или каде да одите на гости.

Сите си имаме некоја мака, сите се соочуваме со проблеми. Прашањето е – кој колку умее тоа да го издржи, достоинствено, исправено, храбро, наместо да потклекнува на првата препрека, да се сопне од најмалиот камен и никогаш повеќе да не стане, извалкан од прав и солзи. Велат, не постои кантар кој може да ја измери мојава и твојата тежина на душата, и јас велам – дека постои....

Најголемата животна лекција која сум ја научил досега? Оние коишто се прилепени за тебе од корист како некои паразити, порано или подоцна ќе си го покажат вистинското лице. Тие пијавици кои само сакаат да цицаат крв и гледаат што е можно повеќе да искористат од тебе на секој можен начин, најдобро е да ги отстраниш од својот живот...

„Девојче, чекаат луѓе од цела Македонија. Тешко дека ќе дочекаш ред. Нема доволно офталмолози. Некои станаа директори, некои напуштија. Нема термини“, ми вели медицинската сестра.

Избледеа годините и деновите, како стар износен капут, понекаде изгризан и подгорен. И љубовта ни остана таква, само што траеше многу пократко од стариот капут...

Ако сила немаш за да ја износиш на плеќи нејзината сила, оди си. Ако немаш желба да ѝ ги скротиш демоните на душата, оди си.

Сродна душа. Прекрасен термин кој го користиме за личност која нè прави комплетни. Но, вистинската сродна душа е нешто сосема друго.

Кога некого сакате, навистина може да ве повреди и неговата тага. Затоа и веднаш „скокате“ во улогата на утешител и не им дозволувате да тагуваат.

Дел сум од една загубена генерација која од првиот момент на стапнување во забавиште црташе знаме со петокрака, за некоја година подоцна да треба да научи да го црта знамето со 16 „морковчиња“, а по некое време да се заборави и тоа и да се совлада цртањето на знамето „вентилатор“. Ниту ни беше јасно што се случува, ниту пак некој седна да ни објасни...

На крајот од едно поле стоеле Љубовта и Осаменоста и набљудувале млад вљубен пар. Осаменоста ѝ рекла на Љубовта...